Zajdel Janusz A. Lalande 21185

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prawda, Max? No, niby tak. Max poskrobał się za uchem, a po chwili zastanowie-nia powiedział: Lepiej jednak, by poleciały trzy osoby.Jeśli się odłączy jeden108zbiornik, wirolot uniesie całą trójkę.Wystarczy wam połowa zapasu paliwa, od-ległość jest niewielka.Chciałbym jednak przed świtem mieć załogę w komplecie.Będzie jeszcze trochę pracy przy rakiecie przed startem. Ma się rozumieć, że wrócimy! zapewnił Ted i po chwili wszyscy trojezeszli do luku, w którym spoczywał wirolot.Po odłączeniu rezerwowego zbiornika maszyna była gotowa do lotu.Ustaliw-szy kierunek, Har włączył silnik i zaprogramował autopilota na lot po linii prostejw kierunku szczytu ze stożkiem.Odległość wynoszącą niespełna dwadzieścia ki-lometrów maszyna zdolna była pokonać w czasie kilkunastu minut.Udzieliwszywskazówek dotyczących lądowania w trudnych warunkach nocnych na wąskiejplatformie szczytu, Max wrócił do rakiety.Przekraczając próg śluzy przypomniał sobie, że w pośpiechu nie zakomuniko-wał odlatującym drugiej wiadomości, jaką otrzymał z Orfy.Chciał nawet zawró-cić, lecz obejrzawszy się, dostrzegł w ciemności tylne światło pozycyjne wirolotuodrywającego się od ziemi, machnął więc ręką i wszedł do rakiety.Skierował sięod razu do radiokabiny i wywołał wirolot.Słyszalność była doskonała. Muszę wam zakomunikować o sukcesie lingwistów powiedział Max. Czyżby odczytali zapisy w języku Florytów? wykrzyknęli równocześnieEwa i Har. Niestety, o tym nic mi nie mówiono.Odczytano natomiast kilka fragmen-tów języka, który wydał nam się językiem ludzkim.Nie myliliśmy się.Lon i Maisdoszukali się pewnych podobieństw tego języka do narzeczy nie istniejących jużplemion Indian z Ameryki Południowej. Język Mayów! wykrzyknął Har. Niezupełnie.Nie wiem zresztą dokładnie, jak to określili.Dość, że udałosię zrozumieć kilka oderwanych zdań.Jedno z nich brzmi: nie niszczyć naszychśladów , czy coś w tym sensie. To wygląda na apel skierowany do nas powiedział Har. Do nas? zdziwił się Ted. A do kogóż by zwracali się w ziem-skim języku? Postąpiliśmy zresztą zgodnie z ich życzeniem powiedział Har. Dziękujemy, Max.Po wyjściu z podziemi zameldujemy ci o naszym starciew drogę powrotną. Coraz mocniej wierzę, że ten drugi etap szkolenia musi istnieć! wes-tchnęła Ewa, gdy znalezli się nad granią. O przybyszach i tak niewiele się dowiemy mruknął Ted z żalem. Oniniezmiernie starannie zacierali wszelkie ślady, które mogłyby dać pojęcie o ichwyglądzie. Za to pozostawili wiele rzeczy świadczących o ich rozumie i wiedzy dodał Har. Wniosek stąd, że musieli być niezbyt przystojni nie chcieli się tym zanadtoafiszować.Ale słuchajcie! wykrzyknęła nagle Ewa. Na czyj wzrost były109właściwie obliczone otwory drzwiowe w Starej Bazie? Przecież nie na nasz anitym bardziej Florytów.Tam wszystkie drzwi miały niewiele ponad metr wyso-kości. Były przy tym kwadratowe przypomniał Har. Możliwe, że odpo-wiadały wymiarom przybyszów z Kosmosu.Starą Bazę budowali w zasadzie dlasiebie.To byłby jedyny szczegół świadczący o ich wyglądzie. Nie przesądzajmy sprawy.Może w zapisach, jakie pozostawili w fonotece,znajdzie się więcej szczegółów.Może niektóre zapisy dadzą się odtworzyć w po-staci obrazów? Zdaje się, że czyniono jakieś próby w tym kierunku powiedziałTed.Chwilę trwali w milczeniu, tylko silnik szumiał, a pojazd, kołysząc się lekko,niósł ich ku stożkowi. Przez cały czas jestem pod wrażeniem niezmiernej przenikliwości tych nie-znanych istot.Jakże trafnie umiały ocenić możliwości ziemskiej cywilizacji, po-zostawiając informacje dla nas tu, w odległości ośmiu lat światła od Ziemi medytował Har półgłosem. Z drugiej jednak strony.z tymi Florytami, mimocałego wysiłku i starań, coś im nie wyszło.Jakby nie zdawali sobie sprawy z ichpotrzeb.Przerwał.Nagłe uderzenie pchnęło wirolot w bok.Autopilot natychmiast wy-równał kurs, lecz po sekundzie nowy, silniejszy wstrząs rzucił nimi o ścianę cia-snej kabiny.ROZDZIAA DWUNASTYW KT�RYM SYTUACJA STAJE SI KRYTYCZNA,A FLORYCI ZACZYNAJ DZIAAALedwie Max zdążył usiąść nad dziennikiem pokładowym, zabrzmiał głośnydzwonek.W pierwszej chwili spojrzał odruchowo na ekrany podczerwienne, my-śląc, że to czujnik sygnalizuje czyjąś obecność w pobliżu Suma.Zaraz jednakzorientował się, że to nie to: dzwonek był zbyt wysoki jak na czujnik.To alarmutraty automatycznej łączności z wirolotem!Od czasu pechowej wyprawy Teda na Orfie wprowadzono ścisłą zasadę ciągłejkontroli łączności radiowej z pojazdami oddalającymi się choćby na niewielką od-ległość w teren.Kosztowało to nieco więcej energii, ale względy bezpieczeństwamiały zasadnicze znaczenie.Max podbiegł do rozdzielni i przełączył odbiornik na kanał alarmowy.Wywo-łał kilka razy, lecz odpowiedzi nie było. O zakłóceniach nie może być mowy ocenił w myślach. Odległość jestniewielka.Spróbował raz jeszcze wywołania, potem jeszcze raz na fali ogólnego we-zwania.I teraz nie było żadnej odpowiedzi.Wybiegł z kabiny, chwytając po dro-dze kombinezon, maskę i aparat lotny.Na korytarzu wcisnął sygnalizator i pochwili Adam, zbudzony z głębokiego snu, dogonił go przy wyjściu. Wirolot nie odpowiada rzucił Max przez ramię. Bierz ekwipuneki lecimy. Może wyłączyli nadajnik? Niemożliwe.Automat jest połączony na stałe, musieliby zdjąć deskę roz-dzielczą albo zablokować zasilanie.Nie traćmy czasu.Wybiegli na polanę.Max przyłożył do oczu lornetę i przez chwilę szukał świa-teł pozycyjnych wirolotu.Noc była ciemna i bezgwiezdna, w powietrzu wisiaładość gęsta mgiełka. Nic nie widać.W normalnych warunkach z tej odległości powinienem do-strzec światła reflektorów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl