Auel Jean M Wielka wedrowka (SCAN dal 1070)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zamknęła oczy, żeby odpocząć.Tak przyjemnie było zamknąć oczy.i odpoczywać.3Ayla była już na wpół przytomna, gdy wreszcie poczuła twardy grunt.Próbowała stanąć na nogi, kiedy Whinney ciągnęła ją po kamienistym dnie, i zrobiła kilka kroków po plaży z gładkich, okrągłych kamyczków na zakręcie rzeki.Potem upadła.Sznur, nadal omotany wokół jej ręki, napiął się i zatrzymał kobyłę.Także Jondalar miał dreszcze w pierwszych stadiach hipotermii, ale dotarł do przeciwległego brzegu szybciej niż Ayla, zanim jeszcze zaczął tracić świadomość, a jego ruchy stały się zbyt nieskoordynowane.Ayla przeprawiłaby się szybciej, ale odpadki, które wplątywały się w sznury Whinney, znacznie zwolniły tempo przeprawy.Również Whinney zaczynała cierpieć z powodu zimna, aż wreszcie pętla, choć nabrzmiała od wody, rozluźniła się i spadła, uwalniając ją od krępującego ruchy ciężaru.Niestety, kiedy Jondalar dobrnął do brzegu, zimno wpłynęło na niego w wystarczającym stopniu, by nie był całkowicie zborny.Naciągnął futrzaną kurtę na mokre ubranie i ruszył na poszukiwanie Ayli piechotą, prowadząc ogiera, ale poszedł w złym kierunku.Ruch rozgrzał go i rozjaśnił mu umysł.Prąd zniósł ich oboje w dół rzeki, ale ponieważ przeprawa zabrała dziewczynie więcej czasu, musiała być jeszcze dalej.Odwrócił się i pomaszerował z powrotem.Kiedy Zawodnik zarżał i w odpowiedzi odezwała się Whinney, zaczął biec.Zobaczył Aylę leżącą na plecach na kamienistym brzegu obok cierpliwej kobyły.Jej ramię było podciągnięte do góry przez sznur oplatany wokół dłoni.Rzucił się ku niej, a serce waliło mu ze strachu.Po upewnieniu się, że nadal oddycha, chwycił ją w ramiona i mocno przytulił, a łzy napłynęły mu do oczu.- Aylo! Aylo! Żyjesz! - krzyczał.- Tak się bałem, że już cię nie ma.Ale jesteś taka zimna!Musiał ją rozgrzać.Odplątał sznur z jej ręki i podniósł ją.Poruszyła się i otworzyła oczy.Mięśnie miała napięte i sztywne i zaledwie mogła mówić, ale usiłowała coś powiedzieć.Pochylił się nad nią.- Wilk.Znajdź Wilka - wyszeptała ochryple.- Aylo, najpierw muszę się zająć tobą.- Proszę.Znajdź Wilka.Straciłam wielu synów.Wilka nie chcę.- powiedziała przez zaciśnięte zęby.Jej oczy były tak pełne rozpaczy i błagania, że nie umiał odmówić.- Dobrze.Poszukam go, ale najpierw muszę znaleźć schronienie dla ciebie.W ulewnym deszczu wnosił Aylę po łagodnym zboczu.Wyżej znajdował się mały taras z kępkami wierzb, jakimiś zaroślami i turzycą, i przy krańcu - kilkoma sosnami.Przyjrzał się bacznie i szybko ustawił namiot.Rozłożył skórę mamucią na pokrywie podłogowej dla dodatkowej osłony przed mokrą ziemią, wniósł Aylę, potem pakunki i wyciągnął z nich futrzane śpiwory.Zdjął z niej mokre ubranie, sam się rozebrał, ułożył ją między futrami i wpełzł obok niej.Nie była całkowicie przytomna i wydawała się odrętwiała.Skórę miała zimną i wilgotną, ciało sztywne.Próbował przykryć ją własnym ciałem, żeby ją rozgrzać.Kiedy znowu zaczęła dygotać, odetchnął.Znaczyło to, że zaczyna się rozgrzewać od środka, ale gdy tylko powróciła jej świadomość, przypomniała sobie Wilka i irracjonalnie, niemal dziko zaczęła żądać, by poszedł go znaleźć.- To moja wina - mówiła przez szczękające zęby.- Powiedziałam mu, żeby wskoczył do rzeki.Gwizdnęłam.Ufał mi.Muszę znaleźć Wilka.- Walczyła, by pozwolił jej wstać.- Aylo, zapomnij o Wilku.Nie wiesz nawet, gdzie szukać -powiedział, próbując ją przytrzymać.Dygocząc i szlochając histerycznie, próbowała wydostać się ze śpiworów.- Muszę go znaleźć - płakała.- Aylo, Aylo, ja pójdę.Jeśli zostaniesz tutaj, to pójdę go poszukać - uspokajał, próbując ją przekonać, żeby została pod ciepłymi futrami.- Ale obiecaj mi, że tu zostaniesz i nie zdejmiesz futer.- Proszę, znajdź go.Szybko nałożył suche ubranie i kurtę.Wziął dwa placki podróżnej żywności, pełne dającego energię tłuszczu i protein.-Idę.Zjedz to i zostań w futrach.Chwyciła go za rękę.- Obiecaj mi, że go poszukasz - powiedziała, patrząc w jego zatroskane, niebieskie oczy.Nadal miała dreszcze, ale mówiła z większą łatwością.Spojrzał w jej szaroniebieskie oczy, pełne rozpaczy i błagania, i mocno ją do siebie przycisnął.- Bałem się, że już nie żyjesz.Trzymała się go, uspokojona jego siłą i miłością.- Kocham cię, Jondalarze, nigdy nie chcę cię stracić, ale, proszę, znajdź Wilka.Nie zniosłabym jego straty.Jest jak.dziecko.syn.Nie mogę oddać jeszcze jednego syna.- Głos jej się załamał, oczy napełniły łzami.Odsunął się i spojrzał na nią.- Poszukam go.Ale nie mogę obiecać ci, że go znajdę, Aylo, a nawet jeśli go znajdę, nie mogę obiecać, że jest żywy.Wyraz strachu i grozy napełnił jej oczy; przymknęła je i skinęła głową.- Spróbuj tylko go znaleźć - powiedziała, ale kiedy zaczął się wycofywać, przylgnęła do niego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl