Bachman Richard Regulatorzy

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Steve’a już przy niej nie było.Johnny wyjrzał przez frontowe okno - siedział pod takim kątem, że mógł to zrobić, nie ruszając się z miejsca - i zobaczył, że hipis stoi na zapuszczonym trawniku Wylerów, patrząc na ulicę.Niektóre z wjeżdżających na Topolową pojazdów wyłączały w momencie zatrzymania się syreny, inne wyły dalej niczym stado Indian.- Już w porządku, panie Marinville?- Aha.- Chciał jeszcze coś dodać, ale zamiast słów wydobył z siebie tylko zdławiony szloch.Otarł nos wierzchem dłoni i wysilił się na uśmiech.- Ty jesteś Cynthia, tak?- Mhm, Cynthia.- A ja Johnny.Mów mi po prostu Johnny.- Jasne.- Popatrzyła na splecione na ziemi ciała.Głowa Audrey odrzucona była do tyłu; oczy miała zamknięte, a twarz tak spokojną i gładką, jak maska pośmiertna.Chłopiec w swej kruchej nagości wyglądał jak niemowlę.Zmarłe w połogu.- Spójrz na nich - powiedziała cicho.- Jak on ją obejmuje.Musiał ją bardzo kochać.- On ją zabił - odparł głucho Johnny.- To niemożliwe! - Na twarzy Cynthii pojawił się szok.Marinville rozumiał ją doskonale, nie zmieniało to jednak faktów, które znał.- A jednak.Napuścił na nią Cammie.- Napuścił? Co to znaczy: napuścił?Pisarz skinął głową, jakby dziewczyna już się z nim zgodziła.- Zrobił coś takiego jak dowódcy w Wietnamie, którzy nakierowywali ogień artylerii na wioski w dżungli.Właściwie to napuścił ją na nich oboje.Słyszałem to.- Postukał palcem w skroń.- Chcesz powiedzieć, że Seth kazał Cammie zabić Audrey i siebie?Skinął głową.- Może ten drugi.To pewnie jego słyszałeś.tego stwora.- Nie, nie - pokręcił głową Johnny.- To był Seth, a nie Tak.Poznałem go po głosie.- Zamilkł i spojrzał na martwego chłopca, a potem znów na Cynthię.- Seth zawsze mówił przez nos.W mojej głowie też.2Steve zauważył, że domy wróciły do swej pierwotnej postaci, co nie znaczyło, że wróciły do normalnego wyglądu; widać było, że oberwało im się jak wszyscy diabli.Tyle że dom Hobartów przestał już płonąć.Ulewa zdusiła ogień i snuł się tam tylko posępny opar, jak nad wulkanem po wybuchu.Za to bungalow starego weterynarza ogarnięty był pożarem.Z okien budynku wyskakiwały języki ognia, zostawiając na okapach zwęglone smugi i bąble obłażącej farby.Dom Petera i Mary Jacksonów stojący pomiędzy tymi dwoma kanonada zamieniła w kompletną ruinę.Na ulicy stały już dwa wozy strażackie, nadjeżdżały następne.Węże leżały splątane na trawnikach jak tłuste beżowe pytony.Były też auta policyjne.Trzy parkowały przed posesją Entragiana, gdzie ciało gazeciarza (i psa Hannibala, nie zapominajmy o nim) wciąż leżało przykryte folią, na której zebrały się jeziorka deszczowej wody.Koguty policyjne obracały się, błyskając czerwono.W górze ulicy stały dwa kolejne wozy, blokując całkowicie wjazd z Niedźwiedziej.Nic wam to nie pomoże, jeżeli oni wrócą - pomyślał Steve.- Jak regulatorzy wrócą, to cała ta wasza blokada, chłopcy, poleci na Antarktydę albo i dalej.Ale nie wrócą.Świadczyło o tym słońce, świadczył oddalający się pomruk burzy.Wszystko wydarzyło się naprawdę - wystarczyło Steve’owi popatrzeć na płonące, zburzone domy, żeby być tego pewnym - ale wydarzyło się w jakiejś niesamowitej przetoce czasowej, której istnienia ci gliniarze nigdy nie odkryją i chybaby odkryć nie chcieli.Spojrzał na zegarek.Wcale go nie zdziwiło, że znów chodzi.Była siedemnasta osiemnaście i Steve pomyślał, że jego timex nigdy jeszcze nie pokazywał prawdziwego czasu tak dokładnie.Przyjrzał się znów policjantom.Niektórzy wyciągnęli broń, inni nie.Żaden z nich nie miał pojęcia, jak się zachować.Steve ich rozumiał.Mieli w końcu przed sobą istną strzelnicę, a nikt z sąsiednich przecznic nie słyszał choćby pojedynczego wystrzału.Pioruny, to tak, ale strzały, i to brzmiące jak z moździerza? Skądże.Spostrzegli go i jeden z nich skinął ręką, by podszedł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl