Bova Ben Zbrodnia (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na niskim stopniu przed wejściem siedziała grupa ponu-rych chłopaków.Jeden z nich powiedział coś do Sylvii w obcym języku.Ron uczył sięhiszpańskiego w szkole, niewiele jednak zrozumiał z wypowiedzi chłopaka.Sylvia od-parła coś w tym samym języku.Chłopcy roześmiali się głośno. Co on powiedział? spytał Ron, gdy wraz z Sylvia przestępowali próg drzwiwejściowych. Nic ważnego.Pokój Sylvii znajdował się na czwartym piętrze.Szli drewnianymi, skrzypiącymischodami.Było gorąco i duszno.Zanim dotarli na czwarte piętro, Ron był zlany potem.Jedynym meblem w pokoju Sylvii była stara drewniana skrzynia stojąca w rogu, obokmateraca zasłoniętego do połowy brudną narzutą.Zciany były porysowane, w niektó-rych miejscach poodpadał tynk.Ilustracje z czasopism wywieszone na ścianach miałyz pewnością za zadanie zakryć największe dziury.Ron stał przy drzwiach, podczas gdy Sylvia przeszła do pokoju obok.38 Daveya nie ma rzekła. Zaczekaj chwilę, poszukam go.Chcesz coś dopicia?Skinął głową.W gardle czuł suchość.Miał ochotę spytać, czy może dostać coś dozjedzenia.Nie zrobił jednak tego.Sylvia zaprowadziła go do maleńkiego pomieszczenia,w którym znajdowała się kuchnia.Nie było tu okien.Przy zamocowanym do ścianyblacie stało rozklekotane krzesło.Sylvia otworzyła małą lodówkę znajdującą się na blacie i wyjęła plastikową butelkęz sokiem. Napij się.Ja spróbuję znalezć Daveya. Podała sok Ronowi.Butelka była ciepła.Lodówka na pewno nie działała.Ron rozejrzał się za jakąś szklanką.Nie znalazł żadnej.Zauważył jedynie zabitegoinsekta, który leżał na blacie; z zesztywniałymi nogami sterczącymi ku górze. Zaraz wrócę.On jest pewnie na dole.Bawi się z innymi dzieciakami.Gdy Sylvia wyszła, Ron usiadł na krześle, które zaskrzypiało.Plastikowa butelka le-piła mu się do palców.Otworzył lodówkę.Nie było tam nic.Było potwornie gorąco.Ron czuł, jak strugi potu spływają mu po całym ciele.Pociągnął duży łyk soku.Dziwnie smakował.Ale był dobry.Wypił jeszcze jeden łyk,po czym wyszedł z kuchni trzymając butelkę w ręku.Znalazł się w pokoju.Rozglądał siędookoła w poszukiwaniu jakiegoś okna, które mógłby otworzyć.Poczuł zawrót głowy. To od gorąca pomyślał.Nagle plakaty na ścianie zaczęły wirować, tańczyć, błyskać tysiącem iskier.Ron po-trząsnął silnie głową.Odkąd Dino sprawił mu lanie, nie czuł się jeszcze tak dobrze.%7ładnego bólu.Jak dobrze! Zdawało się, że leci w przestworzach, szczęśliwy.Plakat wi-rował szybciej i szybciej, szybciej.� � �Gdy Ron otworzył oczy, poczuł, że leży na materacu, twarzą do ziemi.Zauważył, żekoło nosa pełznie jakiś obrzydliwy insekt.Wstał.Naprzeciw niego siedziała Sylvia. Nic ci nie jest? zapytała.Z jej twarzy można było odczytać, że czuje się winna.Próbował zebrać skołatanemyśli. Dolałaś czegoś do soku.oszołomiłaś mnie! Musiałam, Ron.Naprawdę.Próbowałbyś mnie zawlec do bramy.Przez ciebieoboje wylądowalibyśmy w Podziemiu. Ja cię chciałem zabrać do siebie, do domu. Nie przepuściliby nas przez bramę.To byłoby szaleństwo.39Po raz pierwszy od początku pobytu w tym mieszkaniu Ron zauważył, że przezbrudne okno przebijają promienie dziennego światła. Która godzina?! wrzasnął. Jest ranek.Mamy dziś wtorek.Wszystkie przejścia są już zamknięte. Nie, to niemożliwe! Muszę się stąd wydostać! Zcisnął dziewczynę za ramię. Umyślnie mi to zrobiłaś! Najpierw mnie okradłaś, a teraz uwięziłaś mnie w tejnorze!Nie sprawiała wrażenia wystraszonej.Nie okazała nawet bólu, jaki jej sprawiałuścisk Rona. Ron, uwierz mi, bardzo cię lubię. Stalowe głowy przy bramie nigdy by ci nieuwierzyły.Musisz najpierw odzyskać swój dowód osobisty, zanim Dino go sprzeda.Ron popatrzył na nią przenikliwie. Muszę nadal szukać Daveya rzekła Sylvia i wyszedłszy, zostawiła Rona sa-mego w ponurym pokoju.Ron podszedł wolno do okna.Przez brudne szyby widać było jedynie zniszczonąelewację przyległego budynku.W jego głowie kłębiły się chaotyczne myśli. Nie mogę utkwić tu na cały rok! Musibyć jakieś wyjście z tej sytuacji! Ojciec zawiadomi policję.Będą mnie szukać.EgzaminNarodowy.Muszę dokonać wyboru drogi, rozpocząć nowy etap nauki.Nagle przyszła mu do głowy myśl, jak zareagowaliby jego rodzice, gdyby przypro-wadził do domu Sylvię.Trudno mu było wyobrazić to sobie.Tylko jednego był pewny:nie pozwoliliby jej zostać.Oddaliby ją w ręce policji.Może to lepiej, że została tutaj.W tej chwili weszła Sylvia, prowadząc Daveya za rękę.W drugiej ręce taszczyłatorbę z żywnością.Wszyscy troje usiedli na podłodze.Dziewczyna wyciągnęła z torebkibułki, ser oraz plastikowe pojemniki z płynem przypominającym kawę. Gdzie to dostałaś? zapytał Ron.Sylvia ugryzła kawałek bułki i odparła: Na pierwszym piętrze.Al urządził tam skład wszystkiego, co zostawili po sobieturyści. Ukradła pomyślał Ron.Mimo to jadł z apetytem, jak nigdy dotąd. Musimy skłonić Ala, żeby cię przyjął do gangu powiedziała Sylvia. Jak sięnie uda, znajdziesz się w tarapatach. Do gangu? Al jest szefem.Jest teraz gdzieś na rewirze.Wróci w nocy. A co ja mam robić przez cały dzień? Zostań tutaj.Dino jest w pobliżu.Jeśli cię spotka, znowu się zacznie. Dino mocno bije powiedział Davey cicho. Bije mnie, gdy jestem niedobry.40Ron spojrzał na chłopca, po czym popatrzył na Sylvię pytającym wzrokiem. On bije Daveya?Sylvia odpowiedziała skinieniem głowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl