Czerwone i czarne Stendhal

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.LXXI.SDOkolica długo będzie wspominała tensłynny proces.Sympatia dla oskarżonegodochodziła do wrzenia, zbrodnia jego byłaniezwykła, a nie była okrutna, a gdyby nawet!Młodzieniec tak piękny.świetny jego los,tak rychło przecięty, pomnażał współczucie."Czy go skażą?", pytały kobiety znajomychmężczyzn i bladły czekając odpowiedzi.S a i n t e - B e u v eWreszcie nadszedł ów dzień, którego się tak lękały pani de Renal i Matylda.Niezwykła fizjonomiamiasta zdwajała ich trwogę, nie pozostała nawet bez wpływu na mężną duszę Fouqu�go.Całaprowincja zbiegła się do Besan�on, aby być świadkiem tej romantycznej sprawy.Od kilku dni nie było miejsca w żadnej gospodzie.Prezydent sądu zasypany był prośbami o bilety;wszystkie panie z miasta chciały być na rozprawie; sprzedawano po ulicach portrety Juliana etc.Matylda zachowała na tę chwilę stanowczą list pisany całkowicie własną ręką Jego Eminencji biskupa***.Prałat ów, władnący Kościołem Francji i rozdający do woli infuły, raczył prosić o ułaskawienieJuliana.W wilię rozprawy Matylda zaniosła ten list wszechpotężnemu wikariuszowi.Pod koniec posłuchania, kiedy miała odejść, zalana łzami, ksiądz de Frilair wyszedł wreszcie ze swejdyplomatycznej wstrzemięzliwości.- Ręczę za werdykt - rzekł, sam niemal wzruszony.- Międzydwunastu osobami mającymi orzec, czy zachodzi fakt zbrodni, a zwłaszcza rozmysłu, liczę sześciuoddanych przyjaciół.Dałem im do zrozumienia, że od nich zależy moja infuła.Baron Valenod, któregozrobiłem merem, rozrządza całkowicie dwoma swymi podwładnymi, panami de Moirod i de Cholin.Wprawdzie los zesłał nam na kark dwóch przysięgłych bardzo nieprawomyślnych, ale mimo żeultraliberalni, posłuszni są w ważnych okolicznościach mym rozkazom.Prosiłem ich, aby głosowali zapanem Valenod.Dowiedziałem się w sekrecie, że szósty przysięgły, przemysłowiec, kolosalnie bogaty ihałaśliwy liberał, wzdycha w sekrecie do pewnej dostawy w ministerium wojny i z pewnością niechciałby mi się narazić.Kazałem mu powiedzieć, że pan Valenod zna moje intencje.- A jakiż jest ten pan Valenod? - spytała Matylda, zaniepokojona.- Gdyby go pani znała, nie wątpiłabyś o powodzeniu.Zmiały krzykacz, bezczelny, pospolity, stworzonyna trybuna głupców.Rok 1814 wtrącił go w nędzę, ja zaś zrobię zeń prefekta.Raczej użyłby pięści naprzysięgłych, niżby pozwolił głosować przeciw sobie.Matylda uspokoiła się nieco.Wieczorem czekała ją druga rozmowa.Aby nie przedłużać przykrej sceny, której rezultat nie może byćwątpliwy, Julian postanowił nie zabierać głosu.- Adwokat mój będzie mówił - rzekł do Matyldy.- I tak aż nazbyt długo będę służył za widowisko moimwrogom.Tych łyków podrażniło szybkie wyniesienie, które tobie zawdzięczam; wierzaj mi, nie mawśród nich ani jednego, który by nie pragnął mego skazania, co im nie przeszkodzi beczeć jak cielęta,kiedy mnie będą prowadzili na stracenie.- Pragną twego upokorzenia, to prawda - odparła Matylda - nie sądzę jednak, aby byli okrutni.Obecność moja w Besan�on, widok mej boleści poruszył wszystkie kobiety; twoja piękność dokonareszty.Jeśli powiesz choć słowo na rozprawie, całe audytorium będzie za tobą etc., etc.Nazajutrz o dziewiątej, kiedy Julian opuścił więzienie, aby udać się do Pałacu Sprawiedliwości, z trudemprzyszło żandarmom usunąć ciżbę w dziedzińcu.Julian spał dobrze, był bardzo spokojny i niedoświadczał innych uczuć prócz filozoficznej litości dla tłumu zawistnych, który bez okrucieństwa miałoklaskiwać wyrok śmierci.Ku wielkiemu swemu zdziwieniu, zniewolony zatrzymać się w tłumie więcejniż kwadrans, spostrzegł, że obecność jego budzi tkliwe współczucie.Nie słyszał ani jednego wrogiegosłowa.- Te łyki są lepsze, niż myślałem - powiedział sobie.Kiedy wchodził do sali sądowej, uderzyła go jej wytworna architektura.Był to czysty gotyk, mnóstwokolumienek prześlicznie ciosanych w kamieniu.Miał wrażenie, że jest w Anglii.Niebawem całą jego uwagę pochłonęło kilkanaście ładnych kobiet, które naprzeciw ławy oskarżonegowypełniały trzy balkony nad trybunałem i przysięgłymi.Obróciwszy się do publiczności ujrzał, iż całatrybuna biegnąca nad amfiteatrem pełna jest kobiet; przeważnie były młode i ładne; oczy miałybłyszczące i rozciekawione.Poza tym był straszny tłok; bito się przy drzwiach, straż nie mogłautrzymać spokoju.Kiedy wszystkie oczy szukające Juliana ujrzały, że zajmuje podwyższenieprzeznaczone dla oskarżonego, przyjęto go szmerem zdziwienia i współczucia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl