Yeffeth Glenn Wybierz Czerwona Pigulke

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wielu krytyków narzekało, że „Czasami Matrix bardziej przypomina grę wideo niż film”[83] albo wyraża „skrajny cybereskapizm”[84] Jeden z recenzentów zauważył „dość jaskrawą sprzeczność w filmie, który tak bardzo opiera się na cyfrowych efektach specjalnych, a zarazem piętnuje zło konstruowanej komputerowo rzeczywistości”[85].Jest także pewna sprzeczność w filmie, który ostrzega przed triumfem komputerów, ale pokazuje, że „ostateczne oświecenie można osiągnąć dzięki umiejętnościom, które zostały wczytane”[86].Co więcej, ostatnio kino akcji w wydaniu Hollywood potrzebuje takiego widowiska i tyle przemocy, że graniczy to z bezmyślnością.Nie sprzeciwiam się przemocy w kinie jako takiej – wielką literaturę i film często wypełnia przemoc – dopóki przemoc je konieczna i posuwa naprzód całą opowieść i rozwija temat.Weźmy na przykład „ultrabrutalny” film Stanleya Kubricka Mechaniczna pomarańcza (1971).Ten film, podobnie jak powieść Anthony Burgessa, na której został oparty, jest rozumną medytacją o istocie wolnej woli, przemocy jednostki i przemocy państwa.Sądzę jednak, że widz Matriksa odczuwa głównie przyjemność nie intelektualną, lecz emocjonalną, dzięki nowym efektom wizualnym i wyczynom kaskaderskim oraz akcji.Mówi Larry Wachowski: „Przemoc niesie wiele niewiarygodnych i pięknych obrazów i sądzę, że może być świetnym środkiem narracji.Filmowcy wymyślili zdumiewająco bogaty język przemocy.Na przykład to, co John Woo potrafi zrobić z przemocą, uważam za świetne.Wzniósł obrazy przemocy na wyższy poziom.Coś podobnego chcieliśmy zrobić w Matriksie”[87].Ta przemoc spodobała się wielu widzom i recenzentom: „Matrix przedstawia sceny najbardziej frenetycznej akcji w amerykańskim kinie”[88], ale inni uznali, że pod koniec „film pogrąża się w przerażającym nihilizmie.gdy dobrze uzbrojony bohater zabiera się do uwalniania ludzkości, zabijając jak największą liczbę ludzi”[89].Kłopoty z przemocą dla samej przemocy mają ostatnio liczne filmy science fiction, reprezentujące kino akcji, takie jak Pamięć absolutna (1990) Paula Verhoevena, który próbuje połączyć rozważania, jakie o chwiejnej naturze rzeczywistości prowadził Philip K.Dick z filozofią Arnolda Schwarzeneggera: „Tłuc głowy jak orzechy i wykosić wszystkich z karabinu maszynowego”.Film Verhoevena Starship Troopers [Żołnierze kosmosu] (1997) na – podstawie powieści Heinleina, usiłuje ośmieszyć militarystyczne, i faszystowskie społeczeństwo przyszłości, ale traci moc szyderstwa, kiedy podpisuje się pod ślepym heroizmem wojennym bohaterów i przeradza w spektakl ćwiartowania i rozlewu krwi.Powieść Heinleina opisuje, co prawda, militarystyczne społeczeństwo, jednak bez zacięcia satyrycznego i większej części tego rozlewu krwi.Łowca androidów (1982) i Raport mniejszości (2002) oparte na powieściach Philipa K.Dicka są moim zdaniem bardziej mydlącymi filmami akcji science fiction niż Pamięć absolutna, Żołnierze kosmosu czy Matrix.Przemoc w Łowcy androidów na przykład jest celowo wymuszona i odpychająca, ponieważ bohater tropi i zabija zbiegłych „replikantów”, wyprodukowanych ludzi, którzy są nie do odróżnienia od prawdziwych, umierają powolną śmiercią i cierpią prawdziwy ból.Zaś morderstwa w Raporcie mniejszości są pokazywane z wyprzedzeniem, a potem wielokrotnie odtwarzane we fragmentach, tak by kojarzyły się z urazem jak powracające koszmary.Przemoc w obu tych filmach służy rozwinięciu pewnej myśli.Natomiast w Matriksie hiper-rzeczywistość odwraca uwagę od hiper-przemocy.Przykładowo, skoro film nagina rzeczywistość i przypomina grę wideo, nie bierzemy poważnie rzezi policjantów w scenie sprzed wejścia do wind.Technicznie scena ta zdumiewa i porywa przy oglądaniu, ale jest niepokojąca w swoje wymowie.Policjanci są jak anonimowe cele w grze wideo, które istnieją tylko po to, żeby do nich strzelać.Z miejsca zapominamy, że za tymi policjantami z wirtualnej rzeczywistości stoją prawdziwi ludzie.Jeden z recenzentów wskazywał na niepokojącr podobieństwa pomiędzy tą sceną w Matriksie i rzeczywistą masakrą w Columbine High School, łącznie z czarnymi płaszczami i szybkostrzelną bronią automatyczną[90].Gdy Dino Felluga pyta w poprzednim eseju: „Czy świadome użycie teorii postmodernizmu pozwala Wachowskim uniknąć zarzutu, że stworzyli zaledwie eskapistyczną opowiastkę?” – odpowiadam: „Nie sądzę”.Wracając do drugiej sprawy, do jakiego stopnia Matrix odzwierciedla idee Baudrillarda? W jakim stopniu Matrix jest zgodny z jego wnioskami? Na pierwsze pytanie odpowiem, że jest wyraźnie pod wpływem idei Baudrillarda, ale tak je rozwadnia, że przestają odzwierciedlać jego myśl.A na drugie odpowiem, że Matrix nie jest zgodny z wnioskami Baudrillarda, gdyż pokazuje nierealny świat narzucony ludziom (podczas gdy narzucamy go sobie sami) oraz daje nadzieję powrotu do rzeczywistości, który, zdaniem Baudrillarda, przestał być możliwy.W pewnym sensie Matrix jest uproszczonym i przygodowym ujęciem Simulacra and Simulation.W filmie są dwa światy: rzeczywisty świat Matriksa, czyli komputerowa symulacja 1999 roku oraz świat z roku 2199 po apokalipsie na Ziemi, a ponad to – ścisły podział na oba te światy.Podział ten jest bardzo jasny wizualnie.Według wypowiedzi Billa Pope, autora zdjęć, obrazy nieba w świecie Matriksa są komputerowo wzmocnione tak, żeby uzyskać biel.„Ponadto, ponieważ chcieliśmy, żeby rzeczywistość w Matriksie była nieciekawa.czasem używaliśmy zielonych filtrów.” Natomiast „Świat przyszłości jest zimny, ciemny i wstrząsany piorunami, więc nasze błyskawice są trochę bardziej niebieskie i jest ciemno jak w piekle.Rzeczywistość w przyszłości jest bardzo mroczna”[91].Krytyk David Lavery zauważył, że „W Matriksie doskonale wiemy gdzie jest prawdziwy świat.przedstawiany Neo przez Morfeusza ‘Witaj w prawdziwym świecie’.Prawdziwy (świat istnieje, nawet jeśli obowiązują prawa ‘symulatów trzeciego rzędu’ Baudrillarda, a sztuka filmowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl