Evanovich Janet Po czwarte dla grzechu

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jak sądzicie, ile kosztują takie piersi? - spytał Sally.- Dobrze bym w nich wyglądał?- Sally, te piersi są prawdziwe.Sally pochylił się i przyjrzał się im z bliska.- Cholera.- Oho - powiedziała nagle Lula złowieszczo.- Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale kogoś tu brakuje.Rozejrzałam się; Kuntz zniknął.- Sally, zajrzyj do męskiej toalety.Lula, przeszukaj salę.Ja sprawdzę, czy nie wyszedł.- A Joyce? - przypomniała sobie Lula.- Może odciągniemy jaw jakiś kąt, żeby ludzie jej nie podeptali?Joyce miała błędny wzrok i otwarte usta.Ale oddychała normalnie, zważywszy na fakt, iż Lula właśnie przepuściła przez nią parę woltów.- Joyce? - spytałam.- Jak się czujesz?Poruszyła gwałtownie ręką.Wokół nas zaczął się zbierać tłum.- Zemdlała - poinformowałam wszystkich.- Czytałam w instrukcji, że ludzie często się moczą, jak zemdleją - powiedziała Lula znacząco.- Ale byłby ubaw, nie?Nogi Joyce zadrgały, a spojrzenie stało się bardziej przytomne.Lula podniosła ją i posadziła na krześle.- Powinnaś iść do lekarza w sprawie tych omdleń.Joyce pokiwała tępo głową.- Aha.Dzięki.Daliśmy jej zimne piwo i ruszyliśmy na poszukiwania Kuntza.Przed barem podeszłam do Morellego.- Nie widziałeś Eddiego Kuntza?- Jak wygląda?- Metr siedemdziesiąt, kulturysta.Był ubrany w czarne ażurowe spodenki i czarną koszulę z krótkim rękawem.- Aha, widziałem go.Wyszedł jakieś pięć minut temu.Odjechał chevy blazerem.- Sam?- Mhm.- Nikt za nim nie jechał?- Nie zauważyłem.Wróciłam do baru i stanęłam w wejściu, szukając Sally'ego i Luli.Zrobiło się tłoczno i głośno.Ktoś popchnął mnie od tyłu, a potem brutalnie odwrócił.Stanęłam twarzą w twarz z bardzo wkurzoną i całkowicie mi nie znaną kobietą.- Wiedziałam! - syknęła.- Ty suko!Odtrąciłam jej ręce.- O co chodzi?- O ciebie.Wszystko było pięknie, zanim się zjawiłaś.- Nie rozumiem.- Doskonale rozumiesz.I jeśli zostało ci w tej głupiej głowie choć trochę rozumu, wyniesiesz się z miasta.Wyjedziesz gdzie pieprz rośnie.Bo inaczej znajdę cię i spalę na popiół.tak jak twoje mieszkanie.- Ty je podpaliłaś!- O nie.Nie ja.Wyglądam na taką wariatkę?- Tak.Kobieta roześmiała się cicho, ale jej oczy lśniły jak dwie grudki lodu i nie było w nich rozbawienia.- Możesz myśleć, co ci się podoba.Tylko odczep się od mojego chłopaka.- Dała mi mocnego kuksańca i zniknęła w tłumie.Ruszyłam za nią, ale zatrzymał mnie jakiś facet.- To jak? - zagadnął.- Chciałabyś mieć chłopaka tylko dla siebie?- Jezu! -jęknęłam, bliska rozpaczy.- Spadaj na bambus!- No co, tylko pytałem.Po co się od razu tak unosić?Ominęłam go, ale kobieta już zniknęła.Przedarłam się przez tłum do drzwi.Wyjrzałam na zewnątrz.Znowu weszłam do sali i podjęłam poszukiwania.Jak pech, to pech.Odszukałam Sally'ego i Lulę.- To niemożliwe - oznajmiła Lula.- Pełno luda.Nie można się dopchać do baru, a co dopiero kogoś znaleźć.Powiedziałam im, że Morelli widział odjeżdżającego Kuntza, ale nie wspomniałam o spotkaniu z wkurzoną kobietą.To był oddzielny problem.Chyba.- Skoro tu zabawa się skończyła, Sally i ja wybieramy się do takiej knajpy, gdzie grają dobrą muzykę - powiedziała Lula.- Pójdziesz z nami?- Nie, dzięki.Idę spać.Sally i Lula trącili się łokciami.- No i co się tam stało? - spytał Morelli, kiedy wsiadłam do samochodu.- Nic.- Jak zwykle?- Tak, ale tym razem to było większe nic.- Zaczęłam grzebać w torbie, odnalazłam telefon i zadzwoniłam do Kuntza.Nie odbierał.- Bardzo dziwne.Dlaczego tak wyszedł z tego baru?- Byłaś z nim przez cały czas? Może ktoś dał mu wiadomość? Ciągle staliśmy przy krawężniku.Przyszło mi do głowy, że właściwie mogłabym wrócić do baru i popytać ludzi.- Poczekaj - rzuciłam.- Znowu?- Tylko chwilkę.Podeszłam do barmana.- Pamiętasz faceta, z którym byłam? - spytałam.- Tego w ciemnym ubraniu?- Aha.Eddie Kuntz.- Znasz go?- Nie.Koło siódmej podeszła do mnie jakaś kobieta, akurat jak objąłem zmianę.Dała mi zdjęcie tego Kuntza i dziesięć dolarów za to, że przekażę mu wiadomość.- Jaką?- Nie wiem, była w kopercie.Ale pewnie coś dobrego, bo facet od razu wyszedł.No to pięknie.Wróciłam do samochodu, klapnęłam na fotel i zamknęłam oczy.- Jestem wykończona.Morelli przekręcił kluczyk w stacyjce.- Wściekasz się?- Na siebie.Zachowałam się jak idiotka.Pozwoliłam się zdekoncentrować.- A co gorsza, nie przyszło mi od razu do głowy, żeby spytać barmana.I nie tylko to mnie wściekało.Jeszcze ten Morelli! Nie rozumiał, o co chodzi z baryłeczkami na ciastka.Odpowiedział matce nie tak, jak należało.I - choć przyznawałam to z niechęcią - martwiła mnie wizja babci Belli.Mój Boże, a jeśli naprawdę byłam w ciąży?Zerknęłam na Morellego.Cień zmiękczał jego rysy, ale nawet w ciemnościach widziałam cieniutką jak nitka bliznę przecinającą jego lewą brew.Parę lat temu Morelli nadział się na nóż.Chyba niejeden raz.Być może, miał także kontakt z pociskami.Niebyła to pocieszająca myśl.I nie podobało mi się jego życie uczuciowe.W przeszłości Morelli był krótkodystansowcem, jeśli chodziło o związki.Od czasu do czasu okazywał mi przelotną czułość, ale nie zawsze stanowiłam dla niego priorytet.Byłam przyjaciółką, całkiem jak Terry Gilman i ta wkurzona kobieta.Nawiedziła mnie obawa, że może jednak Morelli nie jest dobrym materiałem na męża.Nie wspominając już o tym, że w ogóle nie chciał się żenić.No dobrze, a teraz najważniejsze.Czy go kocham? Tak, żeby to szlag trafił.Kocham go od czasów, kiedy miałam sześć lat.Walnęłam się pięścią w głowę.Morelli zerknął na mnie z ukosa.- Tak sobie myślę - wyjaśniłam,- To musiała być niezła myśl.Prawie się znokautowałaś,Problem polegał na tym, że choć kochałam go od tak dawna, dobrze wiedziałam, że lepiej sobie na nic nie pozwalać.Miłość do Morellego jest jak miłość do sernika.Godziny tortur na siłowni i walki z brzydkim tłuszczem w zamian za chwilę błogiego spełnienia,A może jednak nie jest tak źle? Morelli dojrzał.Nie potrafiłam tylko określić, do jakiego stopnia.Prawdę mówiąc, niewiele o nim wiedziałam.A to, o czym zdołałam się dowiedzieć, nie budziło ufności.Doświadczenie nie pozwalało mi ślepo wierzyć w Morellego.Właściwie im dłużej o tym myślałam, tym większą zyskiwałam pewność, że “miłość" nie jest tu właściwym słowem.Może powinnam powiedzieć “zauroczenie".Tak, byłam zauroczona, nie ma wątpliwości.Oboje milczeliśmy przez całą drogę do domu.Morelli nastawił stację ze złotymi przebojami, a ja bardzo się pilnowałam, żeby nie wyrwać radia i nie wyrzucić go przez okno.- Chyba jesteś zmartwiona - odezwał się Morelli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl