Koontz Dean Grom (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale chociaż w laboratorium przez większą część dnia panowała pustka, tym ra-zem wydawało się to niezwykłe.Wysłali przecież Kokoschkę, który miał mu przeszko-dzić, i teraz, niepewni wyników jego misji w górach Kalifornii, powinni czekać na nie-go.Mogli przecież przewidzieć ewentualność, że wyprawa Kokoschki nie powiedzie sięi na wypadek, gdyby z 1988 roku powrócił nie ten człowiek, powinni strzec bramy aż douzyskania pewności.Gdzie jest tajna policja w swych czarnych płaszczach z watowany-mi ramionami? Gdzie broń, z którą, jak oczekiwał, miano go tu przywitać?137Spojrzał na duży zegar ścienny: wskazywał sześć po jedenastej czasu lokalnego.Takbyć powinno.Rozpoczął wycieczkę za pięć jedenasta, a każda wycieczka kończyła siędokładnie po jedenastu minutach.Nikt nie wiedział dlaczego, ale niezależnie od tego,jak długo podróżny w czasie przebywał u celu wyprawy, w bazie upływało zaledwie je-denaście minut.Przebywał na San Bernardino blisko półtorej godziny, ale tylko jedena-ście minut przeminęło w jego własnym życiu, w jego własnym czasie.Gdyby nawet spę-dził z Laurą całe miesiące, zanim dotknął żółtego przycisku, dalej powróciłby do insty-tutu zaledwie i dokładnie jedenaście minut po tym, jak go opuścił.Ale gdzie są przedstawiciele władz, wycelowana broń, gdzie wściekli koledzy, wyra-żający swoje oburzenie? Dlaczego po odkryciu roli, jaką pełnił w życiu Laury i po wy-słaniu Kokoschki celem załatwienia ich obojga, odstąpili od bramy, jeśli musieli czekaćtylko jedenaście minut, aby poznać wynik starcia?Stefan zdjął buty, kurtę i naramienną kaburę i ukrył to za jakimś urządzeniem.Swójbiały kitel znalazł w tym samym miejscu, w którym zostawił go przed wyruszeniem nawycieczkę w czasie, i wciągnął go z powrotem.Wytrącony z równowagi i mimo nieobecności wrogiego komitetu powitalnegow dalszym ciągu niespokojny, wyszedł z laboratorium na korytarz parteru i ruszył, abyprzekonać się, jakich kłopotów może jeszcze oczekiwać.3.W niedzielę, o wpół do trzeciej nad ranem, Laura siedziała przy swoim pisarskim ze-stawie komputerowym, w pracowni przylegającej do głównej sypialni, ubrana w piża-mę i szlafrok, popijając sok jabłkowy i pracując nad nową książką.Jedynymi jasnymiplamami w pokoju były rzucone na ekran monitora zielone litery i światło nocnej lam-py, skupione na wydruku wczorajszych stron.Rewolwer leżał na biurku obok tekstu.Drzwi na ciemny korytarz były otwarte.Nigdy teraz ich nie zamykała, z wyjątkiemtych prowadzących do toalety, ponieważ wcześniej czy pózniej zamknięte drzwi unie-możliwiłyby jej usłyszenie kroków skradającego się w innej części domu napastnika.Zostawiła je otwarte tylko na wszelki wypadek, w domu bowiem był zainstalowanyszczególnie czuły i skomplikowany system alarmowy.Usłyszała, jak �elma nadchodzi korytarzem, i obróciła się dokładnie w chwili,w której przyjaciółka zajrzała przez drzwi. Przepraszam, jeśli obudziłam cię jakimś hałasem. Skądże.My, egzemplarze gatunku żyjącego w nocnych klubach, harujemy do świ-tu, ale wstajemy po południu.A ty? Zawsze o tej porze jesteś na nogach? Nie sypiam dobrze już od pewnego czasu.Cztery czy pięć godzin na noc to i takniezle.Zamiast leżeć w łóżku i przewracać się z boku na bok, wstaję i piszę.138�elma przysunęła sobie krzesło, usiadła i oparła stopy na biurku Laury.Jej nocnestroje stały się jeszcze bardziej osobliwe niż w młodości: miała na sobie obszerną je-dwabną piżamę w abstrakcyjne wzory czerwone, zielone, niebieskie i żółte kwadra-ty i koła. To miłe, że nadal nosisz pantofle z króliczkami powiedziała Laura. Ujawniato pewną stałość twego charakteru. Taka jestem.Niezmienna jak skała.Nie da się kupić pantofli z króliczkiem w mo-im rozmiarze, więc muszę kupować parę kapci dla dorosłych i parę dziecinnych, a po-tem odrywać oczka i uszka z małych i przeszywać je na duże.Co piszesz? Bardzo ponurą książkę. Jednym słowem coś, z czym można spędzić wesoły weekend na plaży.Laura westchnęła i usiadła wygodniej w swoim fotelu z miękkim oparciem. To książka o śmierci, o niesprawiedliwości śmierci.To robota idioty, bo usiłujęwytłumaczyć niewytłumaczalne.Próbuję wytłumaczyć mojemu idealnemu czytelniko-wi, co to jest śmierć, ponieważ może wtedy będę mogła sama ją zrozumieć.To książkao tym, dlaczego musimy walczyć i iść naprzód mimo wiedzy o własnej śmiertelności;dlaczego musimy starać się nie ulec i przetrwać.Jest to czarna, posępna, ponura, bezna-dziejna, zniechęcająca, gorzka i szalenie przygnębiająca książka. Czy jest na takie rzeczy duży popyt?Laura zaśmiała się. Prawdopodobnie w ogóle nie ma.Ale kiedy jakiś pomysł raz opanuje pisarza.wtedy to jest jak wewnętrzny ogień, który na początku ogrzewa cię i czujesz się dziękiniemu wspaniale, ale nagle zaczyna zżerać cię żywcem, spalać cię od środka.Nie mo-żesz po prostu od niego uciec: płonie dalej.Jedyny sposób, by go się pozbyć, to napisaćtę przeklętą książkę.W każdym razie, kiedy już za bardzo w tym grzęznę, zajmuję sięmiłą, dziecięcą książeczką, w której piszę tylko o Sir Tommym %7łabie. Jesteś szurnięta, Shane. A kto nosi pantofle z króliczkami?Mówiły o tym i o owym ze szczerością, jaka rodzi się z dwudziestoletniej zażyłości.Być może spowodowała to samotność Laury, bardziej dotkliwa teraz niż w dniach, któ-re przyszły po zamordowaniu Danny ego, lub może spowodował to strach przed nie-wiadomym, ale z jakichś przyczyn zaczęła opowiadać o swym niezwykłym obrońcy.Z wszystkich ludzi tylko �elma mogła uwierzyć w tę historię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl