Faulkner William Azyl (SCAN dal 926)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Odpiepscie się - powiedział chłopiec dając jednemu z psów klapsa.Pies błyskawicznie zwrócił ku niemu pysk, zęby kłapiące, oczy na pół ukryte pod kudłami, błyszczące złością.Chłopiec cofnął się.- Tylko mnie uglyź, ty skulfysynie - powiedział.- Wujciu Bud! - upomniała go grubaska, ze zdumieniem i zgorszeniem odwracając do niego twarz okrągłą, zastygłą w fałdach tłuszczu i smugach łez, przy czym pióra na jej kapeluszu niepewnie przytaknęły.Wujcio Bud miał idealnie kulistą głowę i nos zbry-zgany piegami tak, jak uliczny chodnik bywa zbryzgany pierwszymi kroplami letniej ulewy.Druga kobieta siedziała wyprostowana godnie.W binoklach w złotej oprawie i na złotym łańcuszku, szpakowata,uczesana gładko i starannie, wyglądała na nauczycielkę.- To przechodzi wszelkie pojęcie - powiedziała gruba.- Nie wiem, od kogo on, u Boga Ojca, może się uczyć takich słów na farmie w stanie Arkansas.- Wszędzie nauczą się niegodziwości - powiedziała pani Reba.Minnie pochyliła tacę, na której stały trzy oszronione kufle.Wujcio Bud patrzył okrągłymi chabrowymi oczami, jak każda bierze kufel.Grubaska znów się rozpłakała.- Tak słodko wyglądał! - zawodziła.- Wszystkich nas to czeka - powiedziała pani Reba.- Oby jak najpóźniej - dodała podnosząc kufel.Wypiły z ceremonialnymi ukłonami.Gruba otarła sobie oczy.Obie zaproszone damy wytarły sobie wargi godnie i przyzwoicie.Chuda zakaszlała delikatnie na bok, osłaniając usta dłonią.- Znakomite piwo - powiedziała.- Nieprawdaż? - zapytała gruba.- Zawsze mówię, że nie ma większej przyjemności jak wizyta u pani Reby.Potoczyła się grzeczna towarzyska rozmowa, pełna niedomówień gwoli przyzwoitości, przerywana krótkimi, przytakującymi westchnieniami.Chłopiec, nie mając co robić, podszedł do okna i wyjrzał spod uniesionej rolety na ulicę.- Jak długo on u pani będzie, pani Myrtle? - zapytała pani Reba.- Tylko do soboty - odpowiedziała gruba.- W sobotę wróci do domu.Ten tydzień czy dwa u mnie to dla niego zawsze miła mała odmiana.A ja też lubię go mieć przy sobie.- Dzieci są taką pociechą każdemu - zauważyła chuda.- Właśnie - potwierdziła pani Myrtle.- Czy pani ma jeszcze u siebie tych dwóch sympatycznych młodzieńców, pani Rebo?- Mam - odpowiedziała pani Reba.- Chociaż wydaje mi się, że powinnam się ich pozbyć.Nie powiem, żebym była specjalnie czułego serca, ale ostatecznie nie powinno się pomagać młodym ludziom uczyć się niegodziwości tego świata, dopóki nie muszą.Uznałam za swój obowiązek zabronić dziewczynkom tej bieganiny po domu na golasa, i dziewczynkom wcale się to nie podoba.Znów się napiły; tamte dwie wstrzemięźliwie, ujmując kufle delikatnie, z małymi palcami odgiętymi.Pani Reba dzierżąc swój kufel, jakby to była broń, drugą rękę zatapiając w bałwany piersi.Odstawiła pusty kufel.- Tak mi w gardle zaschło jakoś - powiedziała.- Nie napiłybyście się, panie, jeszcze?Zaczęły się certować.- Minnie! - zawołała pani Reba.Przyszła Minnie i napełniła kufel.- Faktycznie, że po prostu mi wstyd - wyznała pani Myrtle.- Ale pani Reba ma takie dobre piwo.A poza tym wszystkie trochę się zdenerwowałyśmy dzisiaj.- Mnie tylko dziwi, że nie było więcej zdenerwowania - powiedziała pani Reba.- Tak dawać za darmo tyle tego alkoholu, jak dawał Gene!- Ta gala musiała kosztować ciężki pieniądz - powiedziała chuda.- Zgadzam się z panią - przytaknęła pani Reba.- I na co to komu? Same, panie, powiedzcie! Jedyny zaszczyt, że mu się napchała do lokalu kupa ludzi, którzy nie wydali nawet centa.Odstawiła przedtem kufel na stolik przy swoim fotelu.Teraz odwróciła raptownie głowę i zajrzała do kufla.Wujcio Bud stał za jej krzesłem, opierając się o stolik.- Czyś ty przypadkiem nie dorwał mi się do piwa, chłopcze? - zapytała.- Ty, Wujciu Bud! - powiedziała pani Myrtle.- Nie wstyd ci? Oświadczam, dochodzi już do tego, że nie śmiem go zabrać nigdzie z wizytą.W życiu nie widziałam chłopca tak łasego na piwo.Wyjdź stąd i pobaw się na podwórku.Prędzej!- Psecies idę - powiedział Wujcio Bud.Ruszył w nieokreślonym kierunku.Pani Reba wypiła resztę piwa, odstawiła kufel z powrotem na stolik i wstała.- Skoro wszystkie mamy trochę stargane nerwy - rzekła - to może będę mogła namówić was, panie, na łyczek dżynu.- Nie, faktycznie - powiedziała pani Myrtle.- Pani Reba to doskonała gospodyni - powiedziała chuda.- Ile razy ja o tym mówiłam, pani Myrtle?- Nie podjęłabym się policzyć, ile razy, serduszko - powiedziała pani Myrtle.Pani Reba zniknęła za parawanem.- Widziała pani kiedy, żeby w czerwcu było tak ciepło, pani Lorraine? - zapytała pani Myrtle.- Nigdy nie widziałam - odpowiedziała chuda.Pani Myrtle znów skrzywiła się, bliska płaczu.Postawiła kufel i zaczęła szukać chustki do nosa.- Tak mnie właśnie nachodzi - powiedziała.- I oni tam śpiewali tego „Sonny Boy", i w ogóle.Wyglądał tak słodko - załkała.- No, no - powiedziała pani Lorraine.- Niech pani łyknie odrobinkę piwa.Od razu zrobi się lepiej.Panią Myrtle znowu wzięło - powiedziała podnosząc głos w stronę parawanu.- Jestem za bardzo wrażliwego serca - wyjaśniła pani Myrtle.Pochlipując za chustką, zaczęła po omacku szukać kiifla.Pomacała przez chwilę, aż natrafiła ręką na kufel [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl