Fowles John Mag (SCAN dal 900)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To bardzo ważne.Milczałem.Żółto-czarny motyl krążył nad bougainvilleą obrastającą altankę Priapa, nie znalazł miodu i zniknął między gałęziami drzew.Kopnąłem żwir.W gruncie rzeczy wcale nie wiem, co to takiego miłość.Chyba że po prostu seks.A zresztą nic mnie to nie obchodzi.- Ależ mój drogi chłopcze.Strasznie jest z tobą trudno.Ten pesymizm.To poczucie klęski.W swoim czasie byłem dosyć ambitny.Szkoda, że nie byłem także ślepy.Wówczas nie doznałbym pewnie klęski.- Spojrzałem na Conchisa.- Myślę nie tylko o sobie.Wszyscy tak uważamy.Całe moje pokolenie.- W najbardziej oświeconym stuleciu historii ludzkiej? Mimo że w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat więcej zrobiło się dla zwalczania ciemności niż przedtem przez pięć milionów?- W Neuve Chapelle? W Hiroszimie?- Chodzi o ciebie i o mnie.Żyjemy.Jesteśmy tymi wspaniałymi czasami.My nie zostaliśmy zniszczeni.I nie braliśmy udziału w niszczeniu.- Żaden człowiek nie jest wyspą.- Pff.Bzdura.Każdy z nas jest wyspą.Gdyby tak nie było, od razu byśmy oszaleli.Między wyspami krążą statki, samoloty, istnieją telefony i telegraf - co sobie życzysz.Ale wszyscy pozostajemy wyspami, które mogą zostać zatopione, zniknąć.Jesteś wysepką, która nie została zatopiona.Więc nie masz prawa być aż takim pesymistą.To niemożliwe.- Mnie wydaje się możliwe.- Proszę za mną.- Wstał, tak jakby liczyła się każda minuta.- Pokażę ci najgłębszą tajemnicę życia.Proszę za mną.- Szybkim krokiem ruszył w stronę kolumnady.Poszedłem za nim na górę.Wypchnął mnie na taras,- Proszę usiąść przy stole.Tyłem do słońca.Po minucie pojawił się niosąc jakiś ciężki przedmiot owinięty w biały ręcznik.Ustawił go uważnie na środku stołu.Chwilę stał tak, upewnił się, czy patrzę i zdjął zasłonę.Była to kamienna głowa, trudno powiedzieć, mężczyzny czy kobiety.Nie miała nosa.Włosy były w siatce.Ale siła wyrazu polegała na uśmiechu.Triumfalnym uśmiechu, który mógłby się wydać wyrazem zadowolenia z siebie, gdyby nie był tak pełny najczystszej metafizycznej pogody ducha.Oczy były z lekka orientalne, długie, i kiedy Conchis zakrył ręką usta, widać było, że i te oczy się uśmiechają.Usta były pięknie wykrojone, bezkreśnie mądre i bezkreśnie uśmiechnięte.- W tym tkwi prawda.Nie w sierpie i w młocie.Nie w gwiazdach i paskach.Nie w krzyżu.Ani w słońcu.Ani w złocie.Nie w yin i yang.Ale w tym uśmiechu.- Wykopalisko z Cyklad?- Nieważne skąd.Patrz na nią.Spójrz jej w oczy.Miał rację.W oświetlonej słońcem rzeźbie tkwiła numen; nie, może nie tyle tkwiła w niej boskość, co bliski z nią kontakt.Znała boskość.I był w niej spokój i bezbrzeżna pewność.Ale w miarę jak patrzyłem, uderzyło mnie także i coś innego.- W tym uśmiechu jest coś nieubłaganego.- Nieubłaganego? - Conchis stanął za moim krzesłem i patrzył ponad moją głową.- Prawda.Prawda jest nieubłagana.Ale nie znaczenie prawdy.- Gdzie została znaleziona?- W Didymie, w Azji Mniejszej.- Z jakich czasów pochodzi?- Z szóstego lub siódmego stulecia przed narodzeniem Chrystusa.- Czy mogłaby się tak uśmiechać, gdyby wiedziała o Belsen?- To dlatego, że oni umarli, my wiemy, że żyjemy.Wiemy, że ten świat istnieje, gdyż przy wybuchu gwiazdy giną tysiące takich światów.To oznacza ten uśmiech: że istnieje coś, co mogłoby nie istnieć.- Potem dodał: - Kiedy będę umierał, chciałbym, aby ta głowa stała obok mojego łoża.Chciałbym, aby była ostatnią ludzką twarzą, na którą spojrzę.Maleńka głowa, przyglądała się nam łagodnie, pewna swego i niemal złośliwie nieprzenikniona.Przyszło mi nagle na myśl, że podobny uśmiech widziałem parokrotnie na twarzy Conchisa; czyżby siadywał przed tą głową i uczył się tak uśmiechać? I równocześnie zdałem sobie sprawę, co mnie w tym uśmiechu odstręcza.Był to przede wszystkim lekko drwiący uśmiech wyższego wtajemniczenia.Spojrzałem na twarz Conchisa i wiedziałem, że mam rację.24Gwiaździsta ciemność nad domem, lasem, morzem; nakrycia sprzątnięte ze stołu, zgaszona lampa.Ułożyłem się na szezlongu.Conchis poczekał, aż zagarnie nas noc, a czas odpłynie, i dopiero wtedy zabrał mnie w wędrówkę po przeszłości.- Kwiecień 1915 roku.Do Anglii wróciłem bez kłopotów.Nie myślałem, co się ze mną stanie.Wiedziałem tylko, że muszę znaleźć dla siebie jakieś usprawiedliwienie.Kiedy ma się dziewiętnaście lat, nie wystarczy coś zrobić, trzeba jeszcze umieć to usprawiedliwić.Matka na mój widok zemdlała.Po raz pierwszy i ostatni w życiu zobaczyłem łzy ojca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl