Księga Tysišca i jednej nocy (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Posłaniec kadiego zabrał klucz od farbiarni irzekł do wszystkich sąsiadów: Powiedzcie farbiarzowi, by zwrócił temu człowiekowi jegowłasność, a potem może się do mnie zgłosić po klucz od swego sklepu. Rzekłszy toposłaniec odszedł swoją drogą, i to samo uczynił poszkodowany.Abu Sir spytał wówczas Abu Kira: Cóż to za utrapienie z tobą! Za każdym razem, gdyktoś przyjdzie do ciebie i powierzy ci swoją własność, narażasz go na stratę.Gdzież siępodziała tkanina tego ważnego człowieka? Abu Kir odpowiedział mu na to: Zaprawdę,sąsiedzie mój, skradziono mi ją. Abu Sir zawołał wówczas: Zadziwiające, że ilekroć ktośdaje ci jakąś rzecz do farbowania, zawsze staje się ona łupem złodzieja! Czyżby twój sklepbył miejscem schadzek wszystkich złodziei?! Jestem pewny, że kłamiesz! Opowiedz mi, jakto było naprawdę! I rzekł Abu Kir: Sąsiedzie, rzeczywiście nikt mi nigdy nic nie ukradł.Abu Sir zapytał: Cóż więc zrobiłeś z tkaninami tych wszystkich ludzi?! Abu Kirodpowiedział: Wszystko, co mi ktokolwiek dał, sprzedałem, a pieniądze wydałem. Na toAbu Sir zawołał: Czyż Allach ci na coś takiego pozwala?! Abu Kir odrzekł: Nędzazmusiła mnie do takiego postępowania.Rzemiosło moje mi nie popłaca, jestem biedny i nicnie posiadam. I począł się żalić na swoje kiepskie interesy i na brak środków do życia, AbuSir zaś także jął ubolewać nad tym, że i w jego zawodzie nie najlepiej mu idzie.Mówił: Jestem mistrzem, któremu w całym mieście nikt nie dorównuje, ale też nikt się u mnie niegoli, tak że stałem się biedakiem.Zaprawdę, obrzydło mi to rzemiosło, bracie mój! FarbiarzAbu Kir rzekł na to: I mnie obrzydło moje rzemiosło, wskutek tego, że mi się w nim niewiedzie.Lecz cóż, bracie mój, trzyma nas w tym mieście? Wyjedzmy stąd obaj, rozejrzyjmysię po innych obcych krajach, mamy przecież w rękach rzemiosło potrzebne na całymświecie.Wyjedzmy, zaczerpniemy innego powietrza, a na pewno znajdziemy spokój odwszelkich trosk. I Abu Kir tak długo zachwalał podróż, aż Abu Sir nabrał ochoty na wyjazd iumówili się, że wyruszą w drogę.Wówczas Abu Kir, uradowany, że natchnął Abu Siraochotą do podróży, wyrzekł słowa poety:Gdy osiągnąć chcesz dostatki, porzuć kraj i bliskich,W drogę dąż, a podróż da ci pięciokrotne zyski,Troski przegna, a pragnienia nasyci z okładem,Da ci godnych towarzyszy, wiedzę i ogładę.Jeśli prawią, że podróże troską są i szkodą,%7łe najbliższych rozłączają i ku trudom wiodą,To śmierć droższa jest młodemu nizli żywot twardyMiędzy zdrajcą i zawistnym w domostwie pogardy.294Kiedy już postanowili, że wyruszą razem w drogę, Abu Kir odezwał się do Abu Sira: Sąsiedzie, teraz jesteśmy jeden drugiemu niczym bracia i chyba się nigdy nie rozstaniemy.Wypowiedzmy przeto Fatihę i w ten sposób przypieczętujmy nasz związek, by ten z nas,który będzie pracował i zarabiał, żywił tego, który będzie bez pracy.Resztę zaś, jaka namzostanie, będziemy składali do skrzyni i gdy wrócimy do Aleksandrii, podzielimy to międzysiebie sprawiedliwie na dwie połowy. Abu Sir rzekł: Niechaj tak będzie , i obajwypowiedzieli Fatihę na potwierdzenie tego, że pracujący będzie ze swego zarobku żywiłtego, co będzie bez pracy.Po czym Abu Sir zamknął sklep i oddał klucze właścicielowi, AbuKir zaś pozostawił klucz od swej farbiarni u posłańca kadiego i porzucił swój sklep zamkniętyi opieczętowany.A potem zebrali swój dobytek i wyruszyli w podróż na galeonie, żeglującejpo słonym morzu.Odpłynęli jeszcze tego samego dnia.Dopisało im szczęście, bo kunajwyższej radości balwierza Abu Sira zdarzyło się, że wśród podróżnych, co na owejgaleonie płynęli, nie było żadnego innego balwierza, choć było tam stu dwudziestu ludzi, nielicząc kapitana i żeglarzy.Gdy tedy rozwinęli żagle, podniósł się balwierz i rzekł dofarbiarza: Bracie mój, tu na morzu potrzebne nam będzie jedzenie i picie, a zapasy, którewzięliśmy ze sobą, są nader skąpe, przeto gdy ktoś mi rzeknie: �Zbliż się, balwierzu, i ogolmnie� ogolę go za bochenek chleba lub za pół sztuki srebra albo za łyk słodkiej wody.Iskorzystamy na tym obaj: i ty, i ja.Farbiarz odpowiedział: Nie byłoby w tym nic zdrożnego! , a rzekłszy to pochylił głowę izasnął.Balwierz zaś wstał, wziął swoje narzędzia i kubek, na ramię zarzucił sobie szmatę,która miała mu służyć za ręcznik gdyż był biedny i chodził wśród podróżnych.Jeden znich zaraz na niego zawołał: Ej, mistrzu! Ogol mnie! , i balwierz przystąpił natychmiast dopracy, a gdy skończył, człowiek ów dał mu pół sztuki srebra.Balwierz powiedział wtedy doniego: Bracie mój, na nic mi owe pół srebrnika.Gdybyś bochenek chleba dać mi raczył,byłoby to tu na morzu większym błogosławieństwem, bo mam towarzysza, a nasze zapasyżywności są bardzo mizerne. I podróżny dał mu bochenek chleba i kawałek sera, a kubeknapełnił mu słodką wodą.Balwierz wziął to wszystko, poszedł do Abu Kira i powiedział: Wez ten bochenek chleba, spożyj go z serem i popij wodą z kubka. Abu Kir przyjął te dary,zjadł i wypił, Abu Sir zaś znowu zabrał swe narzędzia, zarzucił na ramię szmatę i z kubkiemw ręce chodził pośród podróżujących na galeonie.Golił jednego za dwa bochenki chleba,innego za kawałek sera i wielkie miał na owej galeonie wzięcie.Każdy, kto prosił: Ogolmnie, mistrzu , godził się dać mu dwa bochenki chleba i pół srebrnika, jako że prócz AbuSira nie było na statku żadnego innego balwierza.W ten sposób zebrał Abu Sir do zachodu słońca trzydzieści bochenków chleba i trzydzieścipołówek srebra, a także zdobył sera, oliwek i rybiej ikry.O co tylko poprosił, podróżni dawalimu i wkrótce był doskonale we wszystko zaopatrzony.A gdy golił kapitana i wspomniał mu,że ma niewiele zapasów żywności na drogę, ów rzekł do niego: Bądz zatem moim gościem.Przychodz do mnie co wieczór ze swym towarzyszem, wieczerzajcie ze mną, abyście się niemusieli więcej troszczyć o jedzenie tak długo, jak długo będziecie z nami w podróży. Wróciłtedy Abu Sir do farbiarza i ujrzawszy, że ów śpi, obudził go.Gdy Abu Kir otworzył oczy iprzy swej głowie ujrzał wielką ilość chleba, sera, oliwek i rybiej ikry, zapytał: Skąd towszystko wziąłeś? Odrzekł Abu Sir: Z dóbr Allacha Najwyższego. Farbiarz chciał zarazprzystąpić do jedzenia, lecz Abu Sir powiedział do niego: Nie jedz tego, bracie mój,zachowajmy to sobie na pózniej.Wiedz bowiem, że co dopiero ogoliłem kapitana iwspomniałem mu, iż mamy niewiele zapasów, na co on powiedział do mnie: �Bądz zatemmoim gościem i przyprowadz do mnie również swego towarzysza.Co wieczór będziecie zemną wieczerzali.� Nasza pierwsza wieczerza u kapitana odbędzie się dziś po zmierzchu. AleAbu Kir odpowiedział na to: W głowie mi się mąci od tego morskiego kołysania i niemógłbym się ruszyć z miejsca.Idz do kapitana sam, a mnie pozwól zjeść coś z tego, co tutaj295widzę. Abu Sir odpowiedział: Nie mam nic przeciwko temu , i usiadł, by popatrzeć, jakAbu Kir zajada.I ujrzał, że odgryza on kęsy niczym kamieniarz odłupujący ze skał ogromnegłazy i łyka je niby słoń, który całymi dniami nie jadł.Pochłaniał on każdy nowy kęs, zanimzdołał przełknąć poprzedni, przy czym wzrok miał przez cały czas utkwiony w tym, co leżałoprzed nim, jak gdyby był ghulem, i sapał jak głodny bawół nad sieczką i bobem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl