Moorcock Michael Elryk z Melnibone Sagi o Elryku tom I

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dyvim Tvar ściągnął wodze konia.Zasępił się. Módlmy się, by taki dzień nadszedł, panie.Nie mogę jednak pozbyć się na-trętnej myśli, że chwile Imrryru są policzone, a moje życie zbliża się ku końcowi. Nonsens, Dyvim Tvar.Przeżyjesz mnie.Choć jesteś starszy ode mnie, niema co do tego wątpliwości.Nad wyspą zapadł już zmierzch, gdy wracali galopem do Imrryru.Po chwilimilczenia Dyvim Tvar odezwał się znowu: Czy wiesz, Elryku, że mam dwóch synów? Nigdy o nich nie wspominałeś. Ich matkami są moje dawne nałożnice. Cieszę się ze względu na ciebie. Są wspaniałymi Melnibon�anami. Dlaczego o tym mówisz, Dyvim Tvar? Elryk J odwrócił się w siodle,próbując wyczytać coś z twarzy przyjaciela. Ponieważ ich kochani i chciałbym, by zaznali wszelkich radości, jakie mo-że im dać Smocza Wyspa. A dlaczego mieliby ich nie zaznać? Nie wiem. Dyvim Tvar popatrzył ciężko na Elryka. Sądzę, że losmoich synów spoczywa w twoich rękach. W moich rękach? O ile dobrze zrozumiałem słowa Straashy, twoje działania zadecydują o lo-sie Smoczej Wyspy.Proszę cię, byś pamiętał o moich synach, Elryku. Nie zapomnę o nich, Dyvim Tvar.Jestem pewien, że wyrosną na znakomi-tych Mistrzów Smoków i że jeden z nich zastąpi cię jako Pan Smoczych Jaskiń. Boję się, że mnie nie zrozumiałeś, cesarzu.Elryk popatrzył poważnie na przyjaciela i potrząsnął głową. Zrozumiałem cię dobrze, stary przyjacielu.Myślę jednak, że sądzisz mniezbyt surowo, jeśli obawiasz się, że stanowię grozbę dla Melnibon� i tego, co onoreprezentuje. Wybacz mi. Dyvim Tvar pochylił głowę, ale jego oczy nie utraciły po-70nurego wyrazu.W Imrryrze przebrali się, potem wypili grzane wino i posilili się pikantnymipotrawami.Mimo zmęczenia Elryk był w lepszym nastroju niż w ciągu ostatnichmiesięcy.Jednak wciąż widać było w jego zachowaniu coś, co kazało podejrze-wać, że zmusza się do radosnego tonu i energicznych, pełnych życia gestów.Widoki na przyszłość bezsprzecznie się poprawiły.Elryk wkrótce zmierzy sięz Yyrkoonem myślał Dyvim Tvar.Ale przyszłość kryła w sobie nieznane nie-bezpieczeństwa i grozne pułapki.Dyvim Tvar współczuł Elrykowi i nie chciałpsuć mu dobrego nastroju.Długo rozmawiali o ekwipunku, jaki trzeba zabrać nawyprawę do tajemniczych krain Oin i Yu; snuli domysły, jak duży jest Okręt,Który %7łegluje Ponad Lądem i Morzem, ilu ludzi zabierze, jakie zapasy powinnizaładować na pokład.Omawiali jeszcze mnę, równie ważne sprawy.Udając się na spoczynek, Elryk nie przejawiał już tego znużenia, jakie zawszetowarzyszyło jego krokom.Dyvim Tvar, który życzył mu dobrej nocy, doznałtego samego uczucia, jakie ogarnęło go na plaży, gdy obserwował Elryka rozpo-czynającego zawodzenie psalmów.Być może nie bez przyczyny powiedział muo swoich synach.Coś go bowiem ostrzegało, że Elryk przypomina chłopca ocze-kującego na zabawę, która mogła nie przynieść mu spodziewanej radości.Dyvim Tvar szedł do swoich komnat, usiłując pozbyć się tych myśli.Elrykmógł winić się za wszystko, co stało się z Yyrkoonem i Cymoril, ale Dyvim Tvarzastanawiał się, czy on także nie ma w tym swego udziału.Może należało z więk-szą siłą i przekonaniem starać się o zdobycie wpływu na młodego cesarza.Zarazjednak w typowy dla Melnibon�anina sposób uznał owe wątpliwości i pytaniaza bezsensowne.W tym kraju naczelnym prawem było poszukiwanie przyjem-ności wszędzie, gdzie to możliwe.Ale czy zawsze Melnibon�anie postępowaliw ten sposób? Dyvim Tvar pomyślał nagle, że słaba krew Elryka mogła być ra-czej wynikiem powolnego chylenia się ku upadkowi Melnibon�, niż rzeczywistejsłabości albinosa.Czy cesarz był kolejnym wcieleniem któregoś z ich najodle-glejszych przodków? Czy egoizm i dążenie do samozadowolenia zawsze leżaływ charakterze Melnibon�an?I znów odpędził od siebie te pytania.Jakiż pożytek płynie z takich pytań?Zwiat zawsze był światem, człowiek zawsze był człowiekiem.Przed udaniem się na spoczynek poszedł jeszcze odwiedzić obie swe dawnenałożnice.Obudził je nalegając, by pokazano mu synów Dyvima Slorma i Dy-vima Mava.Gdy przyprowadzono zaspanych, z klejącymi się oczami chłopców,przyglądał się im długo, nim odesłał ich z powrotem.Nie odezwał się do nichjednym słowem, tylko ze zmarszczonymi brwiami pocierał twarz i potrząsał gło-wą.Kiedy odeszli, zwrócił się do swych nałożnic Niopal i Saramal, równiezaintrygowanych jak ich dzieci:71 Niechaj odejdą jutro do Smoczych Jaskiń i rozpoczną naukę. Tak wcześnie, Dyvim Tvar? zapytała Niopal. Tak.Obawiam się, że zostało już niewiele czasu.Nie chciał powiedzieć nicwięcej, bo też i nie mógł.Było to jedynie przeczucie.Ale owo przeczucie powolistawało się jego obsesją.Rankiem Dyvim Tvar powrócił do wieży Elryka.Cesarz szybkim krokiemprzemierzał galerię, pytając niecierpliwie, czy nie widziano u brzegów wyspy ja-kiegoś okrętu.Nikt jednak nic nie widział.Służący odpowiadali gorliwie, że gdy-by cesarz mógł im opisać ten statek, lepiej wiedzieliby, czego mają wypatrywać.Elryk nie umiał tego zrobić.Dał im tylko wskazówkę, by zwracali uwagę zarów-no na morze, jak i na ląd.Jego purpurowe oczy błyszczały podnieceniem, mowabyła szybka, a białe ręce poruszały się z nienaturalną szybkością przy najlżejszymnawet geście.Dyvim Tvar zrozumiał, że Elryk jest pod działaniem większej niżzwykle dawki narkotyków, wzmacniających jego krew [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl