Olszakowski Tomasz Pan Samochodzik i Arka Noego

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Jak również cieśnin Bosfor i Dardanele.– Właśnie.Niestety w 1915 roku Rosjanie byli zbyt słabi, choć mieli dobry pretekst.A potem zaczęła się nowa era.Podbili nas i wymordowali jedną trzecią narodu.Przez cały ten czas pobożni Ormianie docierali do Arki, ale było ich niewielu.Opowiadali o tym co widzieli, ale spotykali się z niedowierzaniem.Arka leżała zbyt wysoko i zbyt trudna była do niej droga.Wy mieliście łatwiej.Do klasztoru na Jasnej Górze mógł przyjść każdy.Zamyślił się głęboko.– Ararat wróci do Armenii.Za dwieście lat, za trzysta.Nasi chłopcy w Nagornym Karabachu dają z siebie wszystko.Rosja więcej nam nie zagrozi.Ta część Turcji może się wkrótce oderwać.Dokopiemy Azerom i zajmiemy się Kurdami.– Czystki etniczne jak w Bośni?– Żadne czystki etniczne – żachnął się.– Po prostu na początek poprosimy ich, żeby zwrócili nam co nasze.Mamy spisy własności ziemskiej z 1915 roku.Odzyskamy pastwiska, a potem zobaczymy.Trzeba będzie odbudować zniszczone kościoły.Diaspora da pieniądze, tak jak Żydzi z całego świata wpłacają datki na Izrael.Nastaną nowe czasy.Nasze czasy.W drogę.Weźmiesz to – rzucił mi ważący chyba ze dwadzieścia kilogramów pakunek.Założyłem go na plecy.Ruszyliśmy pod górę.Altimetr wkrótce pokazał wysokość prawie czterech tysięcy metrów ponad poziom morza.Oddychało się coraz gorzej.Wreszcie musieliśmy porzucić żleby i przenieść się na granie.Wspinaczka stała się dużo cięższa.Dolinami schodziły języki lodowca.Ciepłolubne porosty oblepiały skały.Kamień kruszył się.Na niewielkiej wąskiej półce skalnej, na której urządziliśmy sobie krótki odpoczynek, leżały kolejne zwłoki przywalone głazami.– Daleko jeszcze? – jęknąłem.Guś także wyglądał na wykończonego.– Trochę przeliczyłem nasze siły – mruknął.– Za to w dół będzie ci łatwiej.Popatrzyłem na rozciągające się wokoło przepaści i niespodziewanie spostrzegłem na lodowcu kilka kilometrów dalej i kilkaset metrów niżej grupkę ludzi.Pokazałem ich Gusiowi.Wyjął z plecaka pistolet z celownikiem optycznym, ale zaraz opuścił broń.– Właśnie doszedłem do wniosku, że zabijanie nie ma sensu – powiedział i wetknął go na miejsce.– Zabijanie jest zawsze złe – potwierdziłem.– Prawie zawsze – uśmiechnął się.– Jak nas dogonią, będziemy się martwili.Na razie pora w drogę.Chyba czeka nas kolejny nocleg w górach.Niebawem drogę przecięła nam paskudna szczelina.Guś na jej widok nieco się zdziwił.– Musiała powstać podczas trzęsienia ziemi sprzed dwu dni – powiedział.– Trzeba będzie ją obejść.Ruszyliśmy trawersem.Szczelina ciągnęła się na przestrzeni kilkuset metrów, ale cięła lodowce i granie jak potworna rana.Gdy znaleźliśmy się na szlaku po jej drugiej stronie zapadała już noc.– Jeszcze trochę – mruknął Guś.Opadł z sił tak bardzo, że musiałem go w pewnej chwili podtrzymywać.Ochłodziło się bardzo i kurtka kiepsko chroniła przed zimnem.– Nie dam rady – mruknął.– Zanocujemy tutaj.Ulokowaliśmy się pod skalną ścianą.– Zbuduj półkolisty murek z kamieni – polecił kładąc się na ziemi – żeby ciepło mogło się odbijać.Nazbierałem kamieni i ułożyłem z nich coś w rodzaju murku.Wyszedł raczej fatalnie.– Zamarzniemy – zauważyłem.– Nie, ciepło będzie odbijać się od muru i od skały za nami – powiedział.– Aż czego zrobimy ognisko? – zaciekawiłem się.– Nie widzę tu nic co może się palić.Mam maszynopis, ale to starczy na kilka minut.Wyjął z plecaka kostkę termitu wielkości pudełka od papierosów.– Połóż i podpal.Jedyny szkopuł w tym, że będzie to widać w noktowizorach z odległości co najmniej dwudziestu kilometrów.Możemy wywołać panikę.– Panikę?–zdziwiłem się.– Dlaczego? Raczej ściągniemy na siebie uwagę Admana.Pokręcił głową.– Ach, nie.Temperatura rzędu czterech tysięcy stopni Celsjusza będzie wiązana raczej z działalnością wulkaniczną.Zapaliłem kostkę.Wkrótce zrobiło się ciepło.Termit płonąc wydzielał silny blask.Skała zaczęła nas grzać także od spodu.Wokół kostki stała się szybko czerwona, a potem zauważyłem, że topi się.Termit stał w jeziorku lawy.– Cała radość życia – mruknął.– Dobry wynalazek.Obudziłem się nad ranem.Wynalazek epoki lotów kosmicznych wypalił się.Nad spękaną, przepaloną skałą stał słup pary.Padał śnieg.Guś potrząsnął głową, żeby się obudzić.– Jeszcze jeden dzień – mruknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl