Rama II

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uważajcie na płozy, krawędzie są ostre.- Dlaczego chcieliście instalować liny? - dziwiła się Francesca.- Przecież to bardzo proste.- Bo schodząc “w nieznane" zawsze należy liczyć się z tym, że będziemy musieli się bronić.Wakefield i Takagishi usiedli z przodu, Francesca wyjęła kamerę i usiadła na tylnym siedzeniu.- Spójrzcie, jakie to piękne - rzekł Takagishi z przejęciem, gdy od drugiego brzegu dzieliło ich już nie więcej niż sto pięćdziesiąt metrów.- Jak można w ogóle wątpić, że Nowy Jork jest najważniejszym miastem Ramy?Ich oczom ukazał się wspaniały widok.Cała trójka umilkła.To, co widzieli, bez wątpienia było dziełem istot rozumnych.Ale przed siedemdziesięciu laty ekspedycja Nortona nie natrafiła tu na żadne ślady życia.Czym było to tajemnicze “miasto"? Maszyną?Badacze pierwszego Ramy nie znaleźli odpowiedzi na to pytanie.A może wyspa rzeczywiście była miastem?Skuter zatrzymał się na skraju zamarzniętego morza i trójka kosmonautów ruszyła w stronę schodów.Takagishi wysforował się do przodu.Im byli wyżej, tym większy obszar ukazywał się ich oczom.Richarda zastanowiły regularne kształty budynków.Oprócz wieżowców dostrzegł także konstrukcje kuliste i wielościany.Wszystko to układało się w jakiś wzór.Zaraz, zaraz, myślał.Tu jest dwudziestościan, tu wieżowiec, tam.Ale nagle bieg jego myśli został przerwany.Zgasły wszystkie światła i wnętrze Ramy pogrążyło się w zupełnych ciemnościach.24.DŹWIĘKI W CIEMNOŚCIACHNajpierw Takagishi nie widział nic.Czuł się tak, jak gdyby nagle oślepł.Znieruchomiał i zamrugał oczami.Ciszę przerwały głosy kosmonautów, wszyscy mówili równocześnie.Takagishi pokonał strach; usiłował przypomnieć sobie układ klatki schodowej.Pamiętał, że stał na murze i patrzył na Nowy Jork.Znajdował się jakieś trzy metry od krawędzi.Po lewej stronie widział prowadzącą w dół, do miasta, klatkę schodową, od której dzieliło go mniej więcej dwieście metrów.Potem wszystko spowiły nieprzeniknione ciemności.- Takagishi - usłyszał w słuchawkach głos Wakefielda.Nic ci się nie stało?Japończyk obrócił się.O ile stopni? Miał zupełnie miękkie kolana.Nikogo za sobą nie zobaczył.Czyżby stracił orientację? Czy stał teraz twarzą w kierunku miasta? Mur miał ponad dwadzieścia metrów wysokości; upadek groził śmiercią.- Tutaj jestem - powiedział.- Tuż przy krawędzi - dodał, padając na kolana.Jego dłonie spoczęły na zimnym metalu.- Zaraz do ciebie dojdziemy - usłyszał głos Franceski.Muszę włączyć reflektor kamery.Takagishi wpatrywał się w ciemność.Po kilku sekundach gdzieś w oddali zobaczył wąski snop światła.- Gdzie jesteś, Shigeru? - spytała Francesca.- Tutaj, na górze! - Takagishi zaczął wymachiwać rękami.Ale Francesca i Wakefield go nie zauważyli.- Żądam, abyście się uciszyli! - rozległ się w słuchawkach wrzask Browna.- Francesca, mów, co się u was dzieje, do cholery?- Wspinaliśmy się po schodach na mur otaczający Nowy Jork, skuter śnieżny został jakieś sto metrów pod nami.Doktor Takagishi szedł przodem i jest już na murze.Oświetlam drogę kamerą, za chwilę powinniśmy się z nim spotkać - powiedziała Francesca.- Janos - odezwał się Brown - jesteś w roverze numer dwa?- Tak, jakieś trzy kilometry od obozowiska.Reflektory są sprawne; możemy wrócić w ciągu dziesięciu minut.- Wracaj do obozu i siadaj za pulpitem nawigacyjnym.Zostaniemy w powietrzu, dopóki nie otrzymamy od ciebie potwierdzenia, że system naprowadzania jest w porządku.Potem wylądujemy.A ty, Francesca, uważaj.Wracajcie jak najszybciej do obozu.Odzywajcie się co dwie minuty.- Zrozumiałam, Davidzie - odpowiedziała.Choć Takagishi znajdował się w odległości trzydziestu metrów, poszukiwania trwały jeszcze kilka minut.Japończyk cieszył się jak dziecko; nie mógł się oprzeć, by kilkakrotnie nie dotknąć swych wybawców.Cała trójka usiadła na ziemi i przysłuchiwała się rozmowom prowadzonym przez radio.O'Toole i des Jardins powiadomili Browna, że do chwili gdy zgasło światło, nie zaobserwowali żadnych zjawisk świadczących o różnicach pomiędzy Ramą II a jego poprzednikiem.Sześć stacji pomiarowych skrupulatnie mierzyło temperaturę, szybkość i kierunek wiatrów oraz wstrząsy sejsmiczne; żadna z nich nie zarejestrowała nic niepokojącego.- To prawda, że gdy zgasły światła, początkowo się przestraszyłem - mówił Wakefield.- Ale wydaje mi się, że.- Cicho! - przerwał mu Takagishi.- Słyszycie ten dźwięk?Cisza denerwowała Wakefielda prawie w tym samym stopniu co wszechobecna ciemność.- Nie - szepnął - ale moje uszy nie są szczególnie czułe, ponieważ.- Cicho! - syknęła Francesca.- Chodzi ci o ten wysoki dźwięk? - spytała.- Tak - odparł Takagishi z podnieceniem.- To brzmi tak, jakby coś pełzało po metalowej powierzchni.Wakefield wsłuchał się w ciszę.Nie był pewien, czy rzeczywiście coś słyszy.Może to było złudzenie?- Chodźcie - powiedział wstając - wracajmy do skutera.- Zaraz - powstrzymał go Takagishi.- Ten dźwięk urwał się dokładnie w chwili, gdy zacząłeś mówić.- Wyłącz reflektor - szepnął do Franceski.- Posłuchajmy w ciemnościach, może znów to usłyszymy.Wakefield z powrotem usiadł.Francesca wyłączyła reflektor.Zapanowały egipskie ciemności.Kosmonauci słyszeli jedynie własne oddechy.Czekali ponad minutę.Panowała idealna cisza.Wakefield już chciał namówić Franceskę na ponowne zapalenie reflektora, gdy od strony Nowego Jorku dobiegł ich dziwny dźwięk; jakby ktoś wlókł gałęzie po metalowej powierzchni.Oprócz chrobotania słychać było również jakiś wysoki ton.Obydwa dźwięki stawały się coraz głośniejsze.Wakefield poczuł na plecach ciarki.- Masz magnetofon? - szepnął Takagishi do Franceski.- Dźwięk ustał w momencie, gdy Takagishi się odezwał.Minęła kolejna minuta.- Hej, wy tam! - na kanale awaryjnym rozległ się w słuchawkach głos Browna - Jesteście cali? Nie złożyliście raportu!- Tak, Davidzie - odezwała się Francesca.– Wszystko w porządku.Słyszeliśmy jakieś dziwne dźwięki dochodzące od strony Nowego Jorku i.- Nie mamy czasu do stracenia.Spodziewaliśmy się, że wnętrze Ramy będzie oświetłone, teraz musimy zmienić plany.- W porządku - rzekł Wakefield.- Schodzimy z muru.Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, powinniśmy wrócić do obozu w ciągu godziny.Doktor Shigeru Takagishi niechętnie opuszczał Nowy Jork, nie rozwiązawszy zagadki tajemniczych dźwięków.Ale sam przyznał, że nie był to najodpowiedniejszy moment na badanie miasta.Gdy skuter mknął przez Morze Cylindryczne, Japończyk uśmiechał się do siebie.Był szczęśliwy.Odkrył coś, czego nie dostrzegli badacze pierwszego Ramy.To dobry początek.Tabori i Wakefield wyjechali na górę jako ostatni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl