Roger Zelazny Odmieniec

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Powiedział, że po mnie wróci — powiedziała z uporem.— Nie chcę tego.Boję się go.— Zobaczę, co można zrobić.Wstał i odprowadził Norę do drzwi.Na progu odwróciła się gwałtownie, ścisnęła jego dłoń w swoich.— Proszę — powiedziała.Wyciągnął drugą dłoń i pogładził ją po włosach.Przyciągnął ją na chwilę do siebie, potem odepchnął.— Idź już — powiedział.Odeszła.Patrzył za dziewczyną, aż znikła pośród zieleni ścieżki.Jego wzrok przesunął się na moment na kępę kwiatów, wśród których fruwał motyl.Potem zamknął i zaryglował drzwi, cofnął się do wewnętrznej komnaty, gdzie przygotował sobie silne lekarstwa.Zażył ćwierć dawki, a potem wrócił do pokoju, w którym przedtem siedział z Norą.Stojąc przed zwierciadłem oprawionym w żelazo, powtórzył kilka poprzednich ruchów wraz z paroma innymi.Jego głos brzmiał silniej, kiedy nucił słowa mocy.Fragment ciemności ulotnił się ze zwierciadła, odsłaniając ciemne pomieszczenie, w którym siedzieli ludzie ze szklankami w rękach.W rogu, na scenie, siedział młody człowiek z kosmykiem białych włosów; grał na instrumencie muzycznym.Mor przyglądał mu się przez dłuższą chwilę.W końcu podjął decyzję i wymówił kolejne słowo.Ukazała się zewnętrzna strona budynku; czarnoksiężnik przyjrzał się mu niemal z tą samą uwagą.Wymówił kolejne słowo, budynek zamigotał, przesuwając się w dół ulicy.Mor patrzył z przymrużonymi oczyma.Uczynił ostatni gest, przemówił raz jeszcze, zwierciadło okryła ciemność.Odwrócił się, przeszedł do wewnętrznej komnaty, gdzie przelał lekarstwo do małej fiolki, a następnie wyjął z kąta swoją zakurzoną laskę, stojącą tam od zeszłego lata.Wyszedł na otwartą przestrzeń, obrócił się trzykrotnie, uniósł laskę przed sobą.Uśmiechnął się ponuro, widząc, jak jej czubek się rozjarzył.Zaczął kroczyć powoli, kręcąc głową z lewa na prawo, jak gdyby szukał unoszących się w powietrzu nitek pajęczyny.XDan wyszedł z klubu, postawił kołnierz i patrząc w dół ulicy, wszedł w noc.Mijały go samochody, ale innych przechodniów nie było.Z pudłem gitary pod pachą zaczął iść w kierunku mieszkania Betty.Spod krat przy chodniku unosiła się para o lekko irytującym zapachu.Przyśpieszył kroku.Gdzieś w mieście rozległa się syrena.Wcześniej tego wieczoru opanowało go dziwne uczucie — jak gdyby stał się przedmiotem czyjejś uważnej obserwacji.Chociaż szybko przesunął wzrokiem po wszystkich obecnych w klubie, nie zobaczył nikogo, kto objawiałby tak duże zainteresowanie.Po chwili zastanowienia przypomniał sobie inne sytuacje z przeszłości, kiedy czuł się w ten sposób obserwowany.Nie zdawało się to mieć związku z czymkolwiek poza uczuciem ciepła wokół znamienia; to właśnie ono przypomniało mu o całej sprawie: nagle poczuł znowu jego obecność.Zatrzymał się, patrząc w obie strony ulicy, obserwując przejeżdżające samochody.Nic.A jednak.Teraz czuł to mocniej niż wcześniej w klubie.O wiele mocniej.To było tak, jakby niewidzialny obserwator stał tuż poza nim.Ruszył dalej, przyśpieszając kroku, kiedy znalazł się w połowie bloku.Odsunął się od narożnego światła.Zaczął się pocić, walcząc z przemożnym pragnieniem, by rzucić się do ucieczki.W drzwiach po prawej stronie — ruch!Mięśnie Dana napięły się na widok postaci, która wystąpiła do przodu.Ujrzał, że ten ktoś trzymał duży kij.— Proszę mi wybaczyć — usłyszał łagodny głos — ale źle się czuję.Czy mógłbym przejść z tobą kawałek?Dan zobaczył, że to stary człowiek odziany w dziwny strój.— No.Tak.Co się stało?— Po prostu ciężar lat.Wielu lat.Zrównał krok z krokiem Dana, który przełożył gitarę do lewej ręki.— Chodzi mi o to, czy nie potrzeba ci lekarza.— Nie.Szli w kierunku następnego skrzyżowania.Kącikiem oka Dan ujrzał zmęczoną, pobrużdżoną twarz.— To raczej późna pora na spacer — skomentował.— Ja wracam z pracy.— Wiem.— Wiesz? Znasz mnie?Tuż obok wydawało się unosić coś na kształt nici o barwie złota, która zaczepiła o koniec kija starca.Kij zadrżał lekko, a nić naprężyła się, zaczęła grubieć i świecić.— Tak.Nazywasz się Daniel Chain [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl