Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mój kupieckiinstynkt przestrzegł mnie przed przerywaniem profesorowi rozmowy,postanowiłem więc spokojnie odczekać, dokładnie przyglądając sięwybranej pupilce.Być może spacer, który sobie zafundowałem, tak mocnomnie pobudził, a może to moje osiemnaście lat i okoliczność, że więcejczasu spędzałem wśród muz uwięzionych w starych tomiszczach niż wtowarzystwie dziewczyn z krwi i kości, i tak odległych moim zdaniem olata świetlne od ducha Klary Barceló: dość, że w owej chwili, przypatrującsię dokładnie każdemu centymetrowi ciała studentki, którą widziećmogłem jedynie od tyłu, choć wyobrażałem ją sobie w trzech wymiarach iz aleksandryjskiej perspektywy, zaczęła brać mnie niepohamowanaoskoma. A kogóż my tu widzimy zawołał profesor Vel�zquez. Witaj,Danielu, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że to właśnie ty, a nie ten pajac, cobył tu ostatnio, no ten, co ma na imię jak toreador, i który moim zdaniembył albo nietrzezwy, albo należało go szybko zamknąć w izolatce, a nadodatek wyrzucić klucz.Wystaw sobie, że miał czelność zapytać mnie oetymologię słowa cap , z szyderczym i nie muszę dodawać, iż całkiemniestosownym uśmieszkiem. Zaaplikowano mu bardzo silne leki.Wątroba mu dolega. Nie dziwota, jeśli przez cały dzień nie trzezwieje warknąłVel�zquez. Ja na waszym miejscu skontaktowałbym się z policją.Napewno jest notowany.A jak mu śmierdzą nogi, mój Boże, ileż to tejczerwonej zarazy hula sobie na wolności, nie myjąc się, odkąd padłaRepublika.Szykowałem się do wygłoszenia jakiegoś przyzwoitegousprawiedliwienia dla Fermina, gdy towarzysząca profesorowi studentkaodwróciła się, a wtedy opadła mi szczęka.Uśmiechnęła się do mnie, a ja zaczerwieniłem się po uszy. Witaj, Danielu powiedziała Beatriz Aguilar.Kiwnąłem głową, nie mogąc wykrztusić słowa, gdy uświadomiłem108sobie, że bezwstydnie i łakomie przyglądam się siostrze mego przyjaciela,Beatriz moich lęków. A czyżbyście się już znali? zapytał Vel�zquez zaintrygowany. Daniel jest starym przyjacielem rodziny wytłumaczyła Bea. Ijedyną osobą, która miała odwagę powiedzieć mi kiedyś, że jestempretensjonalna i zarozumiała.Vel�zquez popatrzył na mnie zdumiony. To było dziesięć lat temu podkreśliłem. I nie mówiłem tego serio. A ja do dziś czekam, aż mnie przeprosi.Vel�zquez serdecznie się roześmiał i wyjął z moich rąk paczkę. Zdaje się, że jestem tu niepotrzebny rzekł, rozpakowując ją.Wspaniale.Słuchaj, Danielu, powiedz ojcu, że szukam książki PogromcaMaurów: młodzieńcze listy z Ceuty Francisco Franco Bahamonde zprologiem i przypisami Pemana. Załatwione.Damy znać w ciągu kilku tygodni. Trzymam cię za słowo i uciekam, bo już na mnie czekają trzydzieścidwa dziewicze umysły.Profesor Vel�zquez mrugnął do mnie i zniknął w głębi sali wykładowej,zostawiając mnie sam na sam z Beą.Nie wiedziałem, gdzie podziać wzrok. Słuchaj, Bea, w sprawie tego afrontu, naprawdę nie. Przecież ja specjalnie robiłam ci na złość, a poza tym była todziecinada.Tom�s zresztą szybko wyrównał rachunki. Do tej pory mnie bolą.Bea uśmiechała się do mnie uśmiechem pokoju, a przynajmniejrozejmu. Poza tym miałeś rację, czasem jestem pretensjonalna i zarozumiała powiedziała. Nie lubisz mnie, Danielu, prawda?Pytanie zaskoczyło mnie całkowicie, poczułem się bezbronny iprzestraszony tym, jak łatwo przestaje się nienawidzić osobę dotąduznawaną za wroga, z chwilą gdy ta przestaje się jak wróg zachowywać.109 Nie, to nieprawda. Tom�s twierdzi, że nie w tym rzecz, że mnie nie lubisz, ale w tym, " wrzeczywistości nie jesteś w stanie strawić naszego ojca, ale twoja antypatiaobraca się przeciwko mnie, bo z nim nie masz odwagi zadzierać.Nie winięcię za to.Nikt nie śmie zadzierać z moim ojcem.W pierwszej chwili zatkało mnie, ale dziwiąc się sam sobie,uśmiechnąłem się i przytaknąłem. Wygląda na to, że Tom�s zna mnie lepiej niż ja sam siebie. Nie dziw się.Mój brat wszystkich nas rozpracował, tyle że nigdy nicnie mówi.Ale jeśli pewnego dnia zechce przemówić, to mury zadrżą iruną.Bardzo cię ceni, wiesz?Wzruszyłem ramionami i spuściłem oczy. Nieustannie mówi o tobie, twoim ojcu, księgarni i tym człowieku,który z wami pracuje, a o którym sądzi, że jest zapoznanym geniuszem.Czasem odnoszę wrażenie, że jesteście mu znacznie bliżsi niż my, jegoprawdziwa rodzina.Odważyłem się spojrzeć jej w oczy.Patrzyła twardo, bez lęku, ależyczliwie.Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc uśmiechnąłem się tylko.Czując się osaczony jej szczerością, wyjrzałem na dziedziniec. Nie wiedziałem, że tu studiujesz. Tak, na pierwszym roku. Filologia? Mój ojciec twierdzi, że nauki ścisłe nie są odpowiednie dla płciniewieściej, i No tak.Dużo cyfr. To nieistotne, bo ja naprawdę lubię czytać, a poza tym tu możnapoznać bardzo interesujących ludzi. Jak profesor Vel�zquez?Bea uśmiechnęła się kącikami ust. Jestem na pierwszym roku, to fakt, ale to nie znaczy, że jestempierwszą naiwną i nie wiem, co w trawie piszczy, a szczególnie gdy się ma110do czynienia z ludzmi pokroju profesora.Byłem ciekaw, do jakiego pokroju ludzi mnie zaliczyła. Zresztą profesor Vel�zquez jest przyjacielem mojego ojca.Obydwajnależą do rady Stowarzyszenia Ochrony i Rozwoju Zarzueli i HiszpańskiejPieśni.Zrobiłem minę człowieka, na którym powyższa informacja zrobiłapiorunujące wrażenie. A co u twojego narzeczonego, chorążego Cascosa Buendii?Jej uśmiech zgasł. Pablo przyjeżdża za trzy tygodnie na przepustkę. Pewnie się cieszysz. Bardzo.To wspaniały chłopak, mogę sobie wyobrazić, co o nimmyślisz.Wątpię, pomyślałem.Bea przyglądała mi się lekko spięta.Chciałem jużzmienić temat, ale nagle mi się wyrwało: Tom�s mówi, że planujecie ślub i wyjazd do El Ferrol.Przytaknęła bez zmrużenia oka. Jak tylko Pablo skończy służbę wojskową. Pewnie nie możesz się doczekać powiedziałem, czując posmakzgryzliwości we własnym, nieoczekiwanie bezczelnym głosie. Właściwie to jest mi obojętne.Rodzina Pabla ma tam kilka majątków,parę stoczni, jedną z nich będzie zresztą zarządzał.Ma cechy przywódcze. To widać.Bea powściągnęła uśmiech. Poza tym Barcelonę znam już na pamięć, po tylu latach.Miała zmęczone, smutne oczy. Z tego, co wiem, to El Ferrol jest fascynującym miastem.Kipiąceżyciem.No i owoce morza, podobno bajeczne, zwłaszcza kraby.Bea westchnęła, potrząsając głową.Wydało mi się, że chce się111rozpłakać ze złości, ale była na to zbyt dumna.Zaczęła śmiać się spokojnie. Sam popatrz, Danielu, dziesięć lat minęło, a obrażanie mnie nadalsprawia ci przyjemność.No proszę, śmiało, nie krępuj się.Sama sobiejestem winna, bo wydawało mi się, że możemy zostać przyjaciółmi alboprzynajmniej udawać, że nimi jesteśmy, ale wygląda na to, że do pięt niedorastam mojemu bratu.Przepraszam, że zabrałam ci tyle czasu.Odwróciła się i skierowała ku znajdującej się na końcu korytarzabibliotece.Patrzyłem, jak się oddala po czarno białych płytkach, a jejcień przecina opadające z okien zasłony światła. Bea, poczekaj [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl