Strugaccy A. i B Poniedzialek zaczyna sie w sobo (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ktoś tu kłamie.Albo wy, albo prawa przyrody.Ja wierzę w prawa przyrody.Wszystko inne się zmienia.Mimo to był wyraźnie skwaszony, usiadł z boku i pogrążył się w myślach.Sania Drozd spokojnie malował nagłówek.Stella wodziła po nas przestraszonymi oczami.Wołodia Poczkin pisał szybko i przekreślał jakieś wzory.Pierwszy przemówił Edek.- Jeżeli nawet żadne prawa nie zostały naruszone, to przecież sam fakt nagłego pojawienia się tylu papug w tym samym pokoju oraz podejrzana śmiertelność wśród nich muszą wydawać się dziwne.Ja wprawdzie nie jestem zbytnio zdziwiony, gdyż nie zapominam, że wchodzi tu w grę Janus Poliektowicz.Czy nie uważacie, iż jest to osobistość sama w sobie niesłychanie interesująca?- Owszem-przyznałem.- I ja tak myślę - ciągnął Edek.- Roman, czym on właściwie się zajmuje?- Zależy który Janus.U-Janus zajmuje się łącznością z przestrzeniami równoległymi.- Hm.Wątpię, czy to nam coś pomoże.- Niestety - odpowiedział Roman.- Ja też przez cały czas głowię się nad tym, jaki związek z Janusem mogą mieć te papugi, i nic nie potrafię wymyślić.- Ale przyznajesz, że to dziwny człowiek?- Tak, niewątpliwie.Począwszy od tego, że jest ich dwóch w jednej osobie.Tak się z tym oswoiliśmy, że przyjmujemy to jako rzecz normalną.- Właśnie to miałem na myśli.Rzadko mówimy o Janusie, ponieważ wzbudza zbyt wielki szacunek.Ale jestem pewny, że każdy z nas dostrzegł w nim bodaj jeden rys osobliwy.- Osobliwość numer jeden - wtrąciłem.- Miłość do zdychających papug.- Powiedzmy - zgodził się Edek.- Co jeszcze?- Plotkarze - przemówił Drozd z godnością.- A ja poprosiłem go kiedyś o pożyczkę.- No i co? - spytał Edek.- I dał.Tylko że zapomniałem, ile mi dał.A teraz nie wiem, co robić.Umilkł.Edek czekał przez chwilę na dalszy ciąg i nie doczekawszy się, powiedział:- Czy wiecie, że ilekroć wypadło mi, na przykład, pracować wspólnie z nim w nocy, tylekroć dokładnie z wybiciem godziny dwunastej dokądś wychodził i po pięciu minutach wracał.A ja za każdym razem odnosiłem wrażenie, że stara się delikatnie wybadać mnie, co robiliśmy przed jego odejściem.- To prawda - przyznał Roman.- Znam to doskonale.Od dawna już zauważyłem, że właśnie o północy jak gdyby całkowicie tracił pamięć.I jest w pełni świadomy swego mankamentu.Kilka razy tłumaczył się przede mną, że miewa chwilowi zaniki pamięci, że to następstwa poważnej kontuzji.- Pamięć ma do niczego - powiedział Wołodia Poczkin.Zmiął kartkę z obliczeniami i rzucił pod stół.- Stale zagaduje, czy widzieliśmy się wczoraj, czy nie.- A jeśli tak, to o czym rozmawialiśmy - dodałem.- Pamięć, pamięć - mruknął niecierpliwie Korniejew.- Co ma do tego pamięć? Dużo ludzi ma słabą pamięć.Nie o to idzie.Jak tam jest z tymi przestrzeniami równoległymi?- Najpierw trzeba zebrać fakty - powiedział Edek.- Papugi, papugi - ciągnął Witek.- A jeśli to mimo wszystko dublety?- Nie - odparł Wołodia Poczkin.- Obliczyłem.Według wszelkich kategorii to nie są dublety.- Zawsze o północy - mówił Roman - idzie do tej swojej pracowni i zamyka się dosłownie na parę minut.Raz wbiegł tam z takim pośpiechem, że nie zdążył zamknąć drzwi.- I co? - spytała Stella zamierającym głosem.- Nic.Usiadł w fotelu, posiedział chwilę, a potem wrócił.I od razu zapytał, czy nie mówiliśmy o czymś ważnym.- No, muszę już iść - Korniejew podniósł się z krzesła.- Ja też - powiedział Edek.- Zaraz się u nas zacznie seminarium.- I ja - rzekł pospiesznie Wołodia Poczkin.- Nie - sprzeciwił się Roman: - Ty siedź i pisz.Mianuję cię naczelnym.A ty, Stello, weź Saszę i piszcie wiersze.Ja muszę wyjść.Pamiętajcie, żeby, jak wrócę wieczorem, gazeta była gotowa.Wyszli, a my zabraliśmy się do roboty.Próbowaliśmy początkowo coś wymyślić, ale zmęczyliśmy się bardzo szybko i nic z tego nie wyszło.Napisaliśmy więc nieduży poemat o umierającej papudze.Gdy Roman wrócił, wszystko było zapięte na ostatni guzik [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl