T. Zelenski Boy Slowka (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alem się też wybrała! Wyłożyłam jej, o co chodzi, a ta jak nie wypadnie na mnie z pyskiem, to niczymksiądz Skarga."Wszystko Bóg odjął temu nieszczęsnemu narodowi (powiada), wszystkimi klęskami godoświadczył (powiada), ale (powiada) jedno mu jeszcze zostawił, to jest wstyd (powiada) iobyczajność.Póki te żywią (powiada), jest jeszcze nadzieja lepszej przyszłości.Dopiero kiedy zcudzoziemskich krajów (prawi) pod pozorem ochędóstwa wkradną się do Polski te wszeteczne ibezbożne praktyki, to będzie znakiem, iż Pan w swoim gniewie postanowił zgubić do szczętu tenobłąkany naród.Nie wierzę (powiada), iżby tak zbezczeszczone wnętrzności niewieście mogły urodzićdobrego Polaka, prawego syna ojczyzny." W końcu kazała oznajmić najjaśniejszej pani, iż przez cześćdla majestatu będzie się starała puścić w niepamięć tę niebaczną prośbę, ale błaga ją na wszystko, abysię opatrzyła i nie zapomniała, co jest winna sobie i swojemu narodowi.Księżna się popłakała, tak jąruszyła własna elokwencja, a ja pobiegłam do jaśnie wielmożnej hetmanowej polnej, BarbaryWołodyjowskiej, mieszkającej tuż wpodle.Luba kobiecinka, choć do rany przyłożyć.Niebożątko niemogło ani w ząb wyrozumieć, o co chodzi; jako żywo o czymś podobnym jeszcze nie słyszało.Dopierożto zaczęło oczka szeroko otwierać, a rączętami plaskać, a wstydać się, a chichotać, a zasłaniać, awypytywać.Trzy razy musiałam jej powtarzać, za czym uwierzyła.Nie byłaby mnie i do godziny wypuściła, aleszczęściem nadszedł pan hetman polny, tedy poskoczyła ku niemu i poczęła swojemu Michałkowi oonych zamorskich cudach opowiadać.Potem byłam jeszcze u kilku innych pań, ale już nie wdawałamsię w długie dyskursy, tylko dla pośpiechu kazałam oznajmiać, że jej wysokość królowa polska i wielkaksiężna litewska prosi o pożyczenie tego interesu, co pani wie, bo nasz się potłukł, to mnie za niespełnarozumu poczytali i pod kurek chcieli prowadzić, a potem.Królowa przerwała, zniecierpliwiona tą paplaniną:- A u pani kanclerzyny Ketlingowej byłaś? Przecież to pierwsza elegantka w stolicy?- Byłam, i owszem, i po długich certacjach mi wyznała, że w sekrecie przed swym spowiednikiemużywa srebrnej salaterki i radzi jej królewskiej mości zrobić to samo.W tej chwili, kiedy Anusia kończyła swoje opowiadanie, a królowa, bliska omdlenia, po raz wtóryosunęła się na sofę, weszło do pokoju dwóch hajduków, niosąc starannie opakowany i ciężki widocznieprzedmiot, a za nimi rękodajny królowej, który oznajmił: "Od jego świątobliwości nuncjuszapapieskiego".Królowa, zdziwiona niepomiernie, albowiem o przybyciu nuncjusza do Krakowa nicjeszcze na dworze nie było wiadomo, poskoczyła żywo i nie bacząc na majestat, własnymipoświęcanymi rękami poczęła otwierać paczkę.Któż opisze zdumienie królowej na widok, jaki jejoczom się przedstawił.Był to ni mniej, ni więcej, tylko ten właśnie mebelek, który od dwóch dnistanowił przedmiot wszystkich jej pragnień i marzeń.Ba, i jaki jeszcze do tego? Był to ciężki, masywnysprzęt, cały wykuty w srebrze, o szerokim brzegu pokrytym wokół rzezbą roboty tak przedziwnej, iżwyszła chyba spod ręki samego przesławnego Benwenuta.Było tam po jednej stronie wyobrażonenarodzenie z piany morskiej bogini pogańskiej zwanej Afrodytą, po drugiej zaś wywczasy starożytnejpani Ledy z ptakiem łabędzim, obie zaś sceny tak misternie były przedstawione, iż Marysieńka swychdostojnych oczu oderwać nie mogła, bo jak żyje, czegoś tak pięknego widzieć nie raczyła.Wewnętrznapowierzchnia naczynia cała była wyzłacana, zaś na samym dnie, znowuż w srebrze wykute, błyszczałybiałe lilie Burbonów.Ten widok dopełnił miary wzruszeń dnia dzisiejszego.Azy puściły się z oczunieszczęśliwej królowej."O moja Francjo! - wołała, na przemian śmiejąc się i płacząc (zupełnie jak wpowieściach).- O moja ojczyzno ukochana, czyż nigdy cię nie zobaczę, czyż nigdy nie wrócą szczęśliwedni mojego dzieciństwa?"Spłaciwszy tymi słowami dług podnioślejszym uczuciom, królowa oddała się cała pospolitej ciekawości."Skąd ten dar wspaniały, a tak w porę, jakby za pomocą czarów przybywający? Któż jest ówśmiertelnik - pytała znowu z patosem właściwym monarchom - który ośmiela się w swą dozgonnądłużniczkę przemieniać królowę Polski?"Rzecz wyjaśniła się częściowo przy pomocy Anusi.Mocno zmieszana dziewczyna wyznała, że kiedywracała do domu, natknęła się na jakiegoś pana pięknie i bogato przybranego, który na próżno usiłowałporozumieć się w mieście za pomocą francuskiego szwargotu.Dopomogła mu w tym kłopocie, on zaśzaprosił ją do swej gospody, aby tam jej swoją wdzięczność wyrazić.Dowiedziawszy się, iż jest w służbie u jej rólewskiej wysokości, począł ją wypytywać bardzoszczegółowo a zręcznie o różne sprawy dotyczące królowej, tak iż ani się spostrzegła, kiedy owszystkich tego dnia przygodach i o kłopocie jej królewskiej mości wygadała.Ten pan (bardzo grzecznyi ludzki) śmiał się do rozpuku i wydawał się bardzo kontent, i nikt inny, tylko on musiał to śliczne cackoprzysłać.- Dobrze, moje dziecko, ale tu oznajmiali przecież, że to od jego świątobliwości nuncjusza papieskiego.Czy nie powiadał ci ów pan, kim jest, może jaki dworzanin jego świątobliwości?- I owszem, pytałam go się, z kim miałam przyjemność, ale tylko śmiał się, poklepał mnie po plecach ipowiedział, że każdy, jak umie, na życie pracuje i że żadna praca nie hańbi.Tak skończyła się relacja Anusi.Na szczęście królowa była zbyt zaabsorbowaną, aby mogła zwrócićuwagę na pewne, może nie dość jasne szczegóły tego opowiadania.�w tajemniczy nieznajomy, z którym Anusia miała przyjemność i który tak dziwnym przypadkiemwszedł w posiadanie sekretu korony polskiej, był to nie kto inny, jak sama jego świątobliwość nuncjuszpapieski we własnej osobie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl