Terry Pratchett 05 Czarodzici (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilka śmielszych duchów skierowało swe zainteresowanie ku ruinom w nadziei, że mógł tam ocaleć ktoś, kogo można będzie uratować, obrabować albo jedno i drugie.Pośród kamieni dala się słyszeć następująca rozmowa:- Coś się tu rusza pod spodem!- Pod tym? Na dwie brody Imtala, musiałeś się przesłyszeć.Ten głaz waży chyba cetnar.- Tutaj, bracia!Potem rozległ się odgłos dźwigania.I znowu:- To skrzynia!-Jak myślisz, może to skarb?- Wypuszcza nogi, na Siedem Księżyców Nasrima!- Pięć księżyców.- Gdzie uciekła? Gdzie uciekła?- Daj spokój, to nieważne.Ustalmy pewne fakty.Zgodnie z legendą było pięć księżyców.W Klatchu traktują mitologię bardzo poważnie.To tylko w zwyczajne życie nie chcą wierzyć.Zniżając się przez ciężkie śnieżne chmury na osiowym, krańcu równiny Sto, troje jeźdźców wyczuło zmianę.Powietrze było ostre i rześkie.- Czujecie? - upewnił się Nijel.- Pamiętam, kiedy byłem mały i leżałem w łóżku rankiem pierwszego dnia zimy.Można było wtedy niemal smakować powietrze i.Chmury rozstąpiły się przed nimi i na rozległej wyżynie zobaczyli ogromne stada Lodowych Gigantów.Rozciągały się we wszystkie strony na całe mile, a od ich pędu drżała ziemia.Prowadziły bycze lodowce, ryczące i wyrzucające płaty ziemi, gdy parły niepowstrzymanie naprzód.Za nimi tłoczyła się masa krów i cieląt, sunących po drodze zdartej już przez przywódców stada do skały macierzystej.Miały w sobie tyle podobieństwa do zwykłych lodowców, które świat sądził, że poznał, ile lew śpiący w cieniu do trzystu funtów groźnie i precyzyjnie skoordynowanych mięśni, pędzących na człowieka z rozwartą paszczą.-.i.i kiedy się podeszło do okna.- Usta Nijela, z braku jakichkolwiek poleceń z mózgu, wyhamowały powoli.Ruchomy, ściśnięty lód pokrywał równinę i z hukiem sunął do przodu pod wielką chmurą wilgotnej pary.Ziemia drżała, gdy przewodnicy stad przepływali dołem, a patrzący nie mieli wątpliwości, że dla powstrzymania ich nie wystarczy parę funtów soli i łopata.- No proszę - rzuciła Conena.- Idź, tłumacz.Tylko lepiej krzycz.Nijel z roztargnieniem przyjrzał się stadu.- Chyba widzę jakieś postacie - oznajmił Kreozot, chcąc pomóc.- Patrz, na grzbiecie tych.tych z przodu.Nijel wytężył wzrok.Przez zasłonę śniegu dostrzegł, że istotnie na grzbietach lodowców jadą jakieś postacie.Ludzkie postacie, czy człekokształtne, przynajmniej z grubsza.Nie wydawały się bardzo duże.Okazało się, że to dlatego, iż same lodowce byty bardzo duże, a Nijel nie radził sobie z perspektywą.Konie zniżyły się nad czołowym lodowcem, ogromnym bykiem pociętym szczelinami i bliznami moren.Wtedy zrozumieli, że jednym z powodów nazwania Lodowych Gigantów Lodowymi Gigantami był fakt, że są.no.gigantyczni.Drugi powód to ten, że są zbudowani z lodu.Osobnik wielkości sporego domu przykucnął na grzbiecie byka i z pomocą haka na długiej tyce zachęcał go do większego wysiłku.Był kanciasty, czy raczej wielościenny, połyskiwał w świetle zielenią i błękitem, na śnieżnych lokach miał wąską srebrną opaskę, a oczy małe, czarne i głęboko osadzone, podobne do bryłek węgla.*Coś trzasnęło w przedzie - to prowadzące lodowce wbiły się w las.Ptaki wzleciały w panice.Śnieg i drzazgi padały wokół Nijela, który galopował w powietrzu obok giganta.Odkaszlnął.— Ehm.— zaczął.— Przepraszam.Przed wrzącą falą ziemi, śniegu i zmiażdżonego drewna pędziło ogarnięte ślepą paniką stado karibu.Kilka łokci dzieliło ich tylne kopyta od sunącej masy.Nijel spróbował jeszcze raz.- Hej tam! -wrzasnął.Gigant odwrócił ku niemu głowę.- Czego chcesz? — zapytał.- Odejdź, gorronca osobo!- Przepraszam, ale czy to naprawdę konieczne? Gigant przyjrzał mu się z lodowatym zdumieniem.Potem odwrócił się i popatrzył na swoje stado, które zdawało się rozciągać do samej Osi.A potem znów na Nijela.- Tak - powiedział.- Rraczej tak.Inaczej po co to rrobić?- Ale tam żyje mnóstwo ludzi, którzy woleliby, żebyście przestali - ciągnął desperacko Nijel.Skalna iglica wyrosła na moment przed lodowcem, kołysała się przez sekundę i runęła.- A także małe dzieci - dodał.- I kudłate zwierzątka.- Bendom cierrpiedź za sprrawę rrozwoju.Nadeszła chwila, kiedy zdobendziemy źwiat — zahuczał gigant.— Cały źwiat lodu.Zgodnie z nieuniknionym postempem historrii i trryumfem terrmodynamiki.- Tak, ale przecież nie musicie.- Ale chcemy! Bogowie zniknęli, a my zrzucamy okowy dawnych przesondów!- Zamrożenie całego świata na głucho nie wydaje mi się szczególnie rozwojowe - stwierdził Nijel.- Nam się podoba [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl