Terry Pratchett 10 Ruchome Ob

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Życzę miłej nocy - dodał z żalem.Patrzył, jak odchodzą, trzymając się za ręce.A potem zalał się łzami.W szopie korbowych G.S.P.Dibbler przyglądał się, jak Halogen tnie i klei namalowaną dzisiaj błonę.Korbowy czuł się zaszczycony; pan Dibbler nigdy przedtem nie wykazywał najmniejszego zainteresowania techniczną obróbką błony.To zapewne tłumaczyło, dlaczego swobodniej niż zwykle traktował tajemnice gildii, przekazywane z pokolenia na to samo pokolenie adeptów.- Dlaczego wszystkie te małe obrazki są takie same? - spytał Dibbler, gdy korbowy nawijał błonę na szpulę.- Tak naprawdę wcale nie są takie same - wyjaśnił Halogen.- Każdy trochę się różni od poprzedniego.Widzi pan? Ludzkie oko ogląda mnóstwo trochę się różniących obrazków i myśli, że patrzy na coś, co się rusza.Dibbler wyjął z ust cygaro.- Chcesz powiedzieć, że to tylko sztuczka? - upewnił się oszołomiony.- Zgadza się.- Korbowy parsknął śmiechem i sięgnął po naczynie z klejem.Dibbler obserwował go zafascynowany.- Zawsze myślałem, że to jakiś specjalny rodzaj magii - wyznał z odrobiną rozczarowania.- A teraz mi mówisz, że to coś w rodzaju gry w trzy karty.- Mniej więcej.To jest tak: ludzie tak naprawdę nie widzą żadnego z tych obrazków.Widzą je wszystkie naraz.Rozumie pan?- Zaraz, gdzieś się przy tym zgubiłem.- Każdy obrazek dokłada się do ogólnego efektu.Ludzie nie widzą.hm, jak to ująć.żadnego z pojedynczych obrazków, tylko efekt wywołany przez bardzo dużo obrazków przesuwających się bardzo szybko.- Naprawdę? To bardzo ciekawe - stwierdził Dibbler.- Naprawdę bardzo ciekawe.Strzepnął popiół z cygara w stronę demonów.Któryś z nich złapał ten popiół i zjadł.- A co by się stało - spytał ostrożnie Dibbler - gdyby, powiedzmy, jeden obrazek w całej migawce był inny?- Zabawne, że pan o to pyta - przyznał Halogen.- To się zdarzyło wczoraj, kiedy kleiliśmy Za Doliną Trolli.Jeden z uczniów wstawił w błonę tylko jeden obrazek z Poszukiwaczy złota, a my przez cały ranek myśleliśmy tylko o złocie.I nie wiedzieliśmy, z jakiego powodu.Całkiem jakby wlazło nam to prosto do głów, chociaż oczy niczego nie zauważyły.Znalazłem ten obrazek tylko dzięki temu, że przypadkiem przeglądałem migawkę bardzo powoli.Oczywiście, spuściłem chłopakowi lanie.Chwycił pędzel do kleju i skleił kilka prostokątów błony.Po chwili zdał sobie sprawę z nagłego milczenia za plecami.- Dobrze się pan czuje, panie Dibbler? - zapytał z niepokojem.- Hm? Aha.- Dibbler myślał intensywnie.- I wystarczył jeden obrazek, żeby wywrzeć taki skutek?- Tak.Na pewno nic panu nie dolega?- Nigdy nie czułem się lepiej.- Dibbler zatarł ręce.- Nigdy.A teraz może pogadamy w cztery oczy, ty i ja.Bo wiesz.- Przyjazne położył dłoń na ramieniu Halogena.- Mam przeczucie, że to może być twój szczęśliwy dzień.***W ciemnym zaułku siedział Gaspode i mruczał do siebie.- Ha.Zostań, powiada.Daje mi rozkazy.Żefy tylko jego dziewczyna nie musiała znosić u siefie w pokoju okropnego cuchnącego psa.I teraz siedzę tuja, najlepszy przyjaciel człowieka, porzucony na deszczu.Gdyfy padało.Fo może i nie pada, ale gdyfy padało, fyłfym cały mokry.Dofrze fy mu zrofiło, gdyfym teraz wstał i sofie poszedł.Mógłfym to zrofić.W każdej chwili.Wcale nie muszę tutaj siedzieć.Nikt nie przypuszcza, mam nadzieję, że tutaj siedzę, fo mi kazali tutaj siedzieć.Chciałfym zofaczyć takiego człowieka, który mógłfy mi rozkazywać.Siedzę tu, fo mam na to ochotę.Otóż to.Potem poskomlał trochę i podreptał w cień, gdzie była mniejsza szansa, że ktoś go zobaczy.W pokoju na górze Victor stał twarzą do ściany.To było poniżające.Jakby nie wystarczyło, że na schodach wpadli na panią Cosmopilite.Uśmiechnęła się do niego szeroko i wykonała skomplikowany gest z intensywnym użyciem łokcia; Victor był pewien, że starsze panie nie powinny znać takich gestów.Słyszał trzaski i od czasu do czasu szelesty - to Ginger szykowała się do snu.- Jest naprawdę bardzo miła - powiedziała.- Mówiła mi wczoraj, że miała czterech mężów.- A jak się pozbyła zwłok? - spytał Victor.- Absolutnie nie rozumiem, co masz na myśli.- Ginger prychnęła z oburzeniem.- Dobrze, możesz się już odwrócić.Jestem w łóżku.Victor odetchnął i obejrzał się.Ginger podciągnęła kołdrę pod szyję i trzymała ją tam, jak oblężony garnizon utrzymuje ostatnie barykady.- Musisz mi obiecać - rzekła - że jeśli coś się stanie, nie będziesz próbował wykorzystać sytuacji.Victor westchnął.- Obiecuję.- Chodzi mi o to, że muszę pamiętać o karierze.Rozumiesz chyba.- Tak, rozumiem.Victor usiadł przy lampie i wyjął z kieszeni książkę.- Nie żebym była niewdzięczna ani nic podobnego.Victor przerzucał pożółkłe stronice, szukając miejsca, gdzie ostatnio skończył.Dziesiątki ludzi spędziły całe życie na wzgórzu Świętego Gaju, najwyraźniej wyłączne po to, żeby podtrzymywać ogień i modlić się trzy razy dziennie.Po co? Kto był Strażnikiem u Wrót?- Co czytasz? - zapytała po chwili Ginger.- Taką starą książkę, którą znalazłem - odparł krótko Victor.- O Świętym Gaju.- Aha.- Na twoim miejscu spróbowałbym się trochę przespać - poradził.Przesunął się trochę, żeby w słabym świetle lepiej widzieć niewyraźne pismo.Usłyszał, jak ziewa.- Czy skończyłam ci opowiadać mój sen? - spytała.- Chyba nie - odpowiedział tonem, który uznał za uprzejmie zniechęcający.- Zawsze zaczyna się od góry.- Posłuchaj, nie powinnaś rozmawiać.-.a wokół niej są gwiazdy, no wiesz, takie na niebie, tylko że jedna spada na dół i to już wcale nie jest gwiazda, tylko kobieta trzymająca nad głową pochodnię.Victor powoli wrócił na sam początek książki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl