Wagner Karl E Wichry Nocy (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kane natknął się na coś, co mogłoby być śladem zaginionych pustynnych szlaków, prowadzących do bajecznych gór we wschodniej części kontynentu.Zdecydował się jechać tym szlakiem.Od czasu do czasu odkrywał kamień, na którym widniały zamazane hieroglify, przypominające te nakreślone w księgach starej wiedzy o świecie.Chociaż mogły być także artystycznym oszustwem wiatru i lodu.Mimo męczarni, jakie przechodził, nie mógł nic wymyślić, aby przerwać jednostajną pustkę.Widział tylko rozrzucone karłowate drzewka i rzucające się w oczy słupy z agatowego drewna.Na wierzchołkach słupów rosło trochę trawy.Przyjemny widok dla człowieka, który przez wiele dni nie spotkał nawet jaszczurki.Może próba przebycia pustyni, o której nikt nic nie wiedział, nie była rozsądną decyzją? Przydałoby się przynajmniej więcej żywności.Ale magik nie myślał o tym, co zrobi, gdy okoliczności przestaną mu sprzyjać.Od lat realizował swoje dziwne i nieodpowiedzialne pomysły, nie przejmując się tym wcale.Ze spokojem pogratulował sobie drogi, jaką wybrał.Dzięki niej nie ścigał go żaden z jego nieprzyjaciół.Zza rzadkiej mgły wyłoniły się góry.Wyglądały jak rząd bezbarwnych i zniszczonych zębów.Ich pojawienie się było powodem do optymizmu.Kane ucieszył się, że przynajmniej przekroczył pustynię.Ale nadzieja zniknęła, kiedy późne, popołudniowe słońce ukazało bardziej pionowe zbocza niż przypuszczał.Okazało się, że na kruszejących skałach i urwiskach pokrytych piaskiem nie było żadnego życia.Jedynie czarne grupy podwójnych krzewów urozmaicały krajobraz.Od skośnej skały odbijały się promienie słoneczne.Tęczowy blask padał na dużą płytę skamieniałego drewna, która wyglądała jak ogromny, błyszczący klejnot.Ciemność przyniosła niespodziewany zapach palącego się drewna - dobrze znany, jakby domowy - niezwykły w tej rozległej pustce.Kane dotknął lekko swej brudnej rdzawej brody, okalającej tak samo brudną twarz.Wyrwał kilka pasemek powiewających rudych włosów, wychodzących na czoło spod skórzanej opaski, pośrodku której błyszczał lazurowy kamień.Wciągnął nocne powietrze z niewiarą w powodzenie tej wyprawy.Wspinaczka posuwała się naprzód.Robiło się coraz ciemniej.U podstawy gór zapraszająco migotał płomień zwykłego ogniska.Nie było powodu, aby uważać je za coś specjalnego.Biorąc pod uwagę odległość, musiało być dosyć duże.Kane prowadził swego konia.Ostrożnie, przy świetle księżyca, szukał najlepszej drogi przez piasek.Poczuł skręcający ból w żołądku.Pewniej ruszył w kierunku obozowiska, ciągle obliczając długość odcinka oddzielającego go od niego.Nic nie wskazywało na to, że ktoś tutaj zamieszkuje.Na takim pustkowiu życie wydawało się niemożliwe.Chyba tylko inni wędrowcy mogli rozpalić to ognisko.Kane nie domyślał się nawet, kim byli i co mogło ich tu sprowadzić.Wiadomo, kto zasiedla północno-zachodni półksiężyc Wielkiego Południowego Kontynentu.W tej części, wraz ze świtem, mogły pojawić się istoty odmienne od ludzi.Kimkolwiek był ten, który rozpalił ogień, jadł teraz gotowane mięso i nie musiał być zupełnie obcy.Po rozmiarze ogniska Kane sądził, że to jakieś spotkanie koczowników lub dzikich, prawdopodobnie pochodzących z osady, która nie leży w górach.Opanowany myślą o gorącym posiłku, magik oblizał wyschnięte wargi.Uwolnił swój miecz z siodła i przewiesił go przez plecy tak, że znana mu rękojeść wysunęła się pewnie do przodu ponad prawym ramieniem.Dotknięta pochwa puściła zabezpieczenie.Teraz wystarczyło tylko chwycić za rękojeść, aby za pomocą sprężyny ostrze uwolniło się samo.Kane ostrożnie zbliżył się do obozowiska.IIDWÓCH PRZY OGNISKUDo nosa Kane'a doleciał zwierzęcy zapach.Bardziej cierpki niż ostry.Palące się drewno i gotowane mięso.Trzaskające ognisko zasłaniało skurczoną postać.Magik trącił lekko konia i przejechał w miejsce, z którego miał lepszy widok.Chciał upewnić się w swych przypuszczeniach.Ściągnął twarz, jakby coś sobie przypominał.Tylko jeden człowiek siedział przy płomieniach jeżeli giganta można nazwać człowiekiem.Kane widywał się z tymi istotami i rozmawiał podczas swych wędrówek, ale ostatnio nie było łatwo natknąć się na nie.Wiedział, że giganci są dumni i nierozmowni.Trzymają się w grupie składającej się z kilku osób.Gardzą wysoką pozycją ludzkiej cywilizacji.Żyją na pół dziko.Osiedlają się na terenach nieodwiedzanych przez ludzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl