Weis M., T. Hickman Smoki zimowej nocy

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.– Potem, gdy odkładała zimną, białą dłoń na zbroję, zauważyła jasny błysk w zakrwawionym śniegu.Podniosła przedmiot tak zalany krwią, że nie mogła poznać, co to jest.Laurana ostrożnie starła śnieg i krew.Był to klejnot.Przyglądała mu się z osłupieniem.Zanim jednak zdołała zastanowić się, skąd tu się wziął, padł na nią głęboki cień.Laurana usłyszała skrzypienie ogromnych skrzydeł i świst oddechu wciąganego do gigantycznego ciała.Z lękiem zerwała się na nogi i szybko odwróciła.Za nią na murze wylądował niebieski smok.Stwór łopotał skrzydłami.Z wysokości siodła na smoczym grzbiecie smoczy władca mierzył Lauranę zimnym, odpychającym wzrokiem zza strasznej maski.Laurana zrobiła krok do tyłu, ogarnięta smoczym strachem.Lanca wysunęła się z jej bezwładnej dłoni, klejnot upadł w śnieg.Odwróciwszy się, Laurana chciała uciekać, lecz nie widziała, dokąd biegnie.Poślizgnęła się, upadła w śnieg i drżąc, leżała obok ciała Sturma.Sparaliżowana strachem, myślała tylko o jednym – o śnie! Tutaj zginęła – tak jak zginął Sturm.Gdy smok schylił swój wielki kark nad Laurana, nie widziała już niczego poza błękitnymi łuskami.Smocza lanca! Rozpaczliwie szukając jej w mokrym od krwi śniegu, Laurana zacisnęła palce na drzewcu.Zaczęła wstawać, zamierzając wbić w szyję smoka.Lecz czarny but przydepnął gwałtownie lancę, ledwo omijając jej dłoń.Laurana przyglądała się lśniącemu, czarnemu butowi, ozdobionemu złotym wzorem, który połyskiwał w słońcu.Spojrzała na czarny but stojący w krwi Sturma i zaczerpnęła głęboko tchu.– Dotknij jego ciała, a zginiesz – powiedziała cicho Laurana.– Twój smok nie zdoła cię uratować.Ten rycerz był moim przyjacielem i nie pozwolę jego zabójcy sprofanować ciała.– Nie mam takiego zamiaru – rzekł smoczy władca.Poruszając się ze świadomą powolnością, nachylił się i delikatnie zamknął rycerzowi oczy utkwione w słońcu, którego już nigdy nie ujrzy.Smoczy władca wyprostował się, odwracając twarz do elfiej panny, która klęczała na śniegu i zabrał stopę ze smoczej lancy.– Widzisz, on był również moim przyjacielem.Zobaczyłam to – w chwili, gdy go zabiłam.Laurana przyjrzała się smoczemu władcy.– Nie wierzę ci – powiedziała zmęczonym głosem.– Jak to możliwe?Z całym spokojem smoczy władca zdjął okropną, rogatą maskę.– Sądzę, że słyszałaś o mnie, Lauralanthalaso.Tak ci przecież na imię, prawda?Oniemiała Laurana skinęła głową, wstając na nogi.Smoczy władca uśmiechnął się czarującym uśmiechem.– A ja nazywani się.– Kitiara.– Skąd wiesz?– Sen.– szepnęła Laurana.– Och, tak – ten sen.– Kitiara przeczesała swe kędzierzawe, ciemne włosy dłonią w rękawicy.– Tanis opowiedział mi o śnie.Wygląda na to, że przyśnił się wam wszystkim.Tanis tak właśnie sądził.– Ludzka kobieta spojrzała na ciało Sturma leżące u jej stóp.– Czyż to nie dziwne – jak śmierć Sturma sprawdziła się? A Tanis powiedział, że dla niego sen również się sprawdził: ta część, w której ocaliłam mu życie.Laurana zaczęła drżeć.Z jej oblicza, które już było blade z wyczerpania, spłynęła wszelka krew, tak że twarz wydawała się przezroczysta.– Tanis?.Widziałaś Tanisa?– Jeszcze dwa dni temu – odrzekła Kitiara.– Zostawiłam go we Flotsam, by zadbał o sprawy podczas mojej nieobecności.Chłodne, spokojne słowa Kitiary przeszyły duszę Laurany tak, jak włócznia smoczego władcy przebiła ciało Sturma.Laurana miała uczucie, że kamienie zaczynają jej się usuwać spod stóp.Niebo i ziemia zlały się w jedno, ból rozcinał ją na dwoje.Ona kłamie, myślała rozpaczliwie Laurana.Wiedziała jednak z pełną rozpaczy nieomylnością, że – choć Kitiara mogłaby skłamać, gdyby chciała – w tej chwili mówiła prawdę.Laurana zachwiała się i prawie upadła.Tylko zacięte postanowienie, by nie ujawnić swej słabości przed tą kobietą trzymało elfią pannę na nogach.Kitiara nie dostrzegła, tego.Schyliwszy się podniosła broń, która wypadła Lauranie z ręki i przyjrzała jej się z ciekawością.– Więc to jest ta osławiona smocza lanca? – spytała Kitiara.Laurana przełknęła dławiący ją żal, zmuszając się do mówienia normalnym głosem.– Tak – odparła.– Jeśli chcesz zobaczyć, do czego jest zdolna, zajrzyj za mury twierdzy, a zobacz, co zostało z twoich smoków.Kitiara bez większego zainteresowania zerknęła na dziedziniec.– To nie one zwabiły moje smoki w pułapkę – powiedziała, mierząc Lauranę chłodnym spojrzeniem brązowych oczu – ani nie rozpędziły moich wojsk na cztery wiatry.Jeszcze raz Laurana popatrzyła na puste równiny.– Tak – rzekła Kitiara, dostrzegając zrozumienie świtające na twarzy Laurany.– Zwyciężyliście – dzisiaj.Ciesz się swym zwycięstwem, elfie, bowiem będzie krótkotrwałe.– Smoczy władca zręcznie obrócił lancę w dłoni i wymierzył ją w serce Laurany.Elfia panna stała nieruchomo przed nią, a jej delikatna twarz pozbawiona była wyrazu.Kitiara uśmiechnęła się.Szybkim ruchem odwróciła morderczy cios.– Dziękuję ci za tę broń – powiedziała, stawiając lancę w śniegu.– Otrzymywaliśmy doniesienia o nich.Teraz będziemy mogli dowiedzieć się, czy rzeczywiście są tak groźną bronią, jak twierdzisz.Kitiara skłoniła się lekko.Następnie nałożyła hełm z maską, schwyciła smoczą lancę i odwróciła się, by odejść.Kiedy to czyniła, jej spojrzenie padło jeszcze raz na ciało rycerza.– Dopilnuj, by urządzono mu rycerski pogrzeb – powiedziała Kitiara.– Odbudowanie armii zajmie nam co najmniej trzy dni.Daję ci czas na przygotowanie godnej ceremonii.– Sami pochowamy naszych zmarłych – oświadczyła dumnie Laurana.– Nie prosimy cię o nic!Wspomnienie śmierci Sturma i widok ciała rycerza sprowadził Lauranę na ziemię niczym chluśnięcie zimnej wody na twarz śpiącego.Przesuwając się, by stanąć pomiędzy ciałem Sturma a smoczym władcą, Laurana spojrzała w brązowe oczy błyszczące za smoczą maską.– Co powiesz Tanisowi? – spytała nagle.– Nic – odparła zwyczajnie Kit.– Zupełnie nic.– Odwróciła się i odeszła.Laurana przyglądała się, jak odchodzi powolnym, pełnym gracji krokiem spowita w czarną pelerynę, którą rozwiewał ciepły wiatr wiejący od północy.Słońce zalśniło na zdobyczy, którą Kitiara trzymała w prawej ręce.Laurana wiedziała, że powinna odebrać lancę.W dole była cała armia rycerzy.Wystarczyło tylko zawołać.Lecz zmęczony umysł i ciało Laurany odmawiały posłuszeństwa.Nawet samo utrzymanie się na nogach było wysiłkiem.Tylko dzięki swej dumie nie upadła na zimne kamienie.– Weź smoczą lancę – powiedziała bezgłośnie Laurana do Kitiary.– Na niewiele ci się zda.Kitiara podeszła do olbrzymiego niebieskiego smoka.Na dole rycerze wyszli na dziedziniec, ciągnąc ze sobą głowę jednego z jej błękitnych smoków.Skie potrząsnął gniewnie głową na ten widok, a z jego piersi wydarł się głuchy, dziki pomruk.Rycerze zwrócili pełne zdumienia twarze w stronę murów, gdzie dostrzegli smoka, samego smoczego władcę i Lauranę.Niejeden sięgnął po broń, lecz Laurana podniosła dłoń, by ich powstrzymać.Był to ostatni gest, na jaki miała dość sił.Kitiara rzuciła rycerzom pogardliwe spojrzenie i położyła dłoń na karku Skie, głaszcząc go i uspokajając.Nie śpieszyła się, pokazując im, że się ich nie boi.Rycerze niechętnie opuścili broń.Śmiejąc się szyderczo, Kitiara dosiadła smoka.– Żegnaj Lauralanthalaso – zawołała.Unosząc smoczą lancę wysoko, Kitiara rozkazała Skie odlecieć.Wielki niebieski smok rozpostarł skrzydła i lekko wzbił się w powietrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl