Walter Schellenberg Wspomnienia (3)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niechęć Hitlera do utworzenia francusko-niemieckiego przymierza przeciwko Anglii w czasie pokojowych negocjacji z Francją przypisuje się jego osobistym przekonaniom i uprzedzeniom.Nastroje anty brytyjskie były wtedy we Francji silne.Wzmogły się one jeszcze w wyniku bohaterskiej walki floty francuskiej z przeważającymi siłami marynarki brytyjskiej7.Jeżeli zaś chodzi o Anglików, to “Entente Cordiale" była martwa, gdyż niewiele mogła ona pomóc w walce na śmierć i życie o Anglię, jaka się teraz miała rozpocząć.Churchill przyznał zresztą otwarcie, że nie pozwolił na pełne zaangażowanie lotnictwa brytyjskiego we Francji.7 Chodzi tu o przeprowadzoną 21 września 1940 r.przez flotę brytyjską, przy współudziale Wolnych Francuzów, próbę przeciągnięcia na stronę aliantów stacjonującej w Dakarze eskadry francuskiej marynarki wojennej.W rezultacie oporu wiernego rządowi w Vichy dowództwa francuskiego akcja ta nie powiodła się i doprowadziła tylko do znacznych strat z obu stron.105Stosunki Niemiec z Francją nie mogły się jednak nigdy przerodzić w czynną współpracę z powodu głębokich podejrzeń i uprzedzeń Hitlera.Uważał on Francuzów za naród wymierający — biologicznie, gospodarczo i moralnie.Dla osiągnięcia kompromisu z Anglią gotów był bez chwili wahania poświęcić Francję.Niemożność sformowania francusko-niemieckiego przymierza, niezdecydowanie, które pozwoliło brytyjskiemu korpusowi ekspedycyjnemu wycofać się tuż pod nosem Niemców, a wreszcie niepodjęcie następnego kroku, oczywistego nawet dla najniższego rangą żołnierza armii niemieckiej — natychmiastowej inwazji na Anglię — to wszystko było wynikiem ślepego i upartego przekonania Hitlera o tym, że Brytyjczyków, germańskich współplemieńców, należy oszczędzić.Powiedział wszak w 1939 r.: Wcale nie pragnę zniszczenia Anglii.Chcę ją tylko upokorzyć i nauczyć patrzenia na rzeczywistość z kontynentalnego i europejskiego punktu widzenia, tak, jak my ją widzimy.Musi się ona wyrzec polityki równowagi sił w Europie.Może zachować swoje imperium kolonialne i potęgę morską, ale na kontynencie musi zbliżyć się do nas i stworzyć z nami jeden organizm.Wtedy będziemy wspólnie władali Europą, a Wschód nie zagrozi nam już nigdy!Do końca 1941 r.Hitler był przekonany, że uda mu się dojść do porozumienia z Anglią.Pragnął on, podobnie jak Bismarck, który zmusił Austrię do sprzymierzenia się z Niemcami, pokonując ją militarnie, uzyskać zgodę Anglii na sojusz z Rzeszą tymi samymi środkami.W czasie operacji “Lew Morski" w lecie 1940 r.Hitler nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że porozumienie z Anglią okaże się niemożliwe.Wydał rozkaz przygotowania wojsk do inwazji — to prawda, ale postępowanie jego było z powodu ukrytych nadziei i przypuszczeń bardzo niezdecydowane.Pierwsze posiedzenie sztabu, na którym miano omówić plany inwazyjne, z udziałem Keitla, Jodła i Raedera, Todta i von Puttkamera i Schmundta, odbyło się dopiero 26 lipca 1940 r.Hitler pragnął pierwotnie zaatakować siłą od trzydziestu do czterdziestu dywizji z rejonu pomiędzy Dunkierką a Cherbourgiem.Do przetransportowania takiej masy wojska potrzeba było około 4 tysięcy jednostek morskich — tratw, holowników, okrętów transportowych itp.106W tym czasie admirał Raeder wyraził głębokie wątpliwości zarówno na piśmie, jak i ustnie.Nie uważał za właściwe sparaliżowanie całego systemu transportowego poprzez skierowanie do tego przedsięwzięcia całego prawie tonażu floty niemieckiej.Nie wierzył też, aby Niemcom udało się zachować supremację w powietrzu nad kanałem.Co więcej — nawet przy największym wysiłku marynarki niemieckiej — nie można byłoby wprowadzić do akcji drugiej i trzeciej fali uderzeniowej wcześniej niż od ósmego do dziesiątego dnia po pierwszym lądowaniu.Nawet przy zredukowaniu siły uderzeniowej do 15 dywizji rozbieżność międjzy siłami lądowymi a morskimi była znaczna.Tych różnic poglądów nie udało się usunąć do września 1940 r.W przeciwieństwie do swej zwykłej praktyki podejmowania ostatecznych decyzji tym razem Hitler pozwolił na to, aby te wszystkie trudności i nieporozumienia odwlekały ją, aż w końcu cała rzecz właściwie spełzła na niczym.Widać to jasno we wszystkich rozkazach wydawanych wtedy przez Keitla.Mimo to wszystkie organy politycznego i wojskowego kierownictwa pracowały nad przygotowaniem operacji “Lew Morski" z maksymalną szybkością i typowo pruską dokładnością.Na przykład przy końcu czerwca 1940 r.polecono mi przygotować małą broszurkę dla wojsk inwazyjnych, a także dla jednostek politycznych i administracyjnych, jakie miały towarzyszyć armii, broszurkę opisującą pokrótce najważniejsze polityczne, administracyjne i gospodarcze instytucje Wielkiej Brytanii, a także jej czołowe osobistości polityczne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl