Watt Evans Lawrence Niedoczarowany miecz (SCAN dal

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Napój palił w gardle.Valder zakaszlał.Już dawno nie pił oushki i uświadomił sobie, że nie smakuje mu tak jak kiedyś.Perspektywa pijaństwa wydała się nagle mniej pociągająca.Teraz, kiedy się zastanowił, właściwie w ogóle nie chciał się upić.Owszem, kiedyś robił to wieczorami, nie mając nic lepszego do roboty, ale najważniejsze przy tym było towarzystwo - przyjaciele, których tu nie ma, a wielu prawdopodobnie nie żyje.Przyszedł do tawerny z przyzwyczajenia, a Sidor był marną namiastką towarzyszy, z którymi przeżył lata.Zerknął na zasłonę z paciorków, niepewny, czy ma ochotę na to, co za sobą skrywała.Opuścił dłoń do sakiewki i odkrył, że nie jest to ważne.Zapomniał, że nie ma pieniędzy.Prawdę mówiąc, cały jego majątek składał się z jednej sztuki srebra, którą nosił przy sobie każdy zwiadowca.Owszem, magowie ustalili jego tożsamość, lecz nikt nie wypłacił mu zaległego żołdu, a wszystkie rzeczy, które zostawił, prawdopodobnie zaginęły, kiedy wróg rozbił jego oddział.Jedna moneta pewnie nie wystarczy, żeby zapłacić za te dwa napitki.Rozejrzał się, zachowując obojętną minę i zauważył, że oberżysta nie patrzy w jego stronę.Rzucił sztukę srebra na stół i odszedł.Serce biło mu trochę szybciej, niż powinno.Nikt za nim nie krzyczał.Słońce czerwieniało już na zachodzie, uznał więc, że lepiej posłuchać rozkazów i wrócić do kręgu magów.rozdział 11Namiot generała Karannina nie był bardziej luksusowy z zewnątrz czy w środku niż namioty jego oficerów.Nawet liczba pryczy się zgadzała, gdyż sekretarz i dwóch adiutantów mieszkało razem z nim, aby byli zawsze pod ręką.Namiot był jednak trochę większy, a te dodatkową przestrzeń zajmował ustawiony na końcu stół.Pod nim leżał stos ekwipunku.Valdera trochę zdziwił ten brak ostentacji.Nie był pewien, czy wynika on z praktycznej natury generała, czy jest raczej demonstracją egalitaryzmu.Czekał około pięciu minut w asyście dwóch żołnierzy, zanim zjawił się generał.Magowie, którzy przyprowadzili tu Valdera, zaraz wyszli.Zwiadowca rozglądał się więc z zaciekawieniem.Nie spodziewał się, że stanie przed samym generałem.Karannin był niski, siwiejący, miał brązowe włosy i zielone oczy.Nosił zwykły zielony kilt i brunatną tunikę.Poruszał się szybko i energicznie.Wpadł do namiotu jak sztormowa fala.- Ty jesteś Valder - powiedział, odsuwając klapę.Zwiadowca zasalutował, dotykając otwartą dłonią ramienia.- Valder z Kardoret, zwiadowca pierwszej klasy, grupa zachodnia, dywizja nadbrzeżna, trzeci regiment, odłączony, sir.- Dobrze.Siadaj.Valder posłuchał, zajmując miejsce na skraju najbliższej pryczy.Generał stał przez całą rozmowę, czasami robił kilka kroków tam i z powrotem, zatrzymywał się na chwilę, potem ruszał znowu.- Magowie mówili mi o tobie.Próbowali mnie przekonać, abym przydzielił im skazanego więźnia.Zostałeś odcięty szturm nieprzyjaciela w stronę brzegu?- Tak, sir.- Czy ktoś, ci mówił, co się stało? Jak się zakończył ten atak?- Nie, sir, właściwie nie - odparł Valder.Oficjalnie nic nie wiedział, a wolał nie opowiadać o swojej pogawędce z pijanym porucznikiem.- Dobrze.Widać nie wszyscy moi ludzie to gaduły.Czyli przeżyłeś i uciekłeś na północ, gdzie spotkałeś maga, lub pustelnika, którego wziąłeś za maga, a on rzucił zaklęcie na twój miecz.Zgadza się?- Tak, sir.Valder wolał nie zaznaczać, iż ponad wszelką wątpliwość wie, że pustelnik był magiem.- Jakie to było zaklęcie? Mówił coś? Nie pytam cię, synu, o szczegóły, tylko czy cokolwiek powiedział?- Nie, sir.Zdaje się, że specjalnie unikał tłumaczenia mi czegokolwiek.Obawiam się, że nie byliśmy wtedy w najlepszych stosunkach.- Jesteś absolutnie pewien, że nic nie wspominał o naturze zaklęcia? Nie wymienił żadnych imion?- Powiedział, że rzucił każde zaklęcie, jakie mógł, nie posiadając właściwie żadnych odczynników.A przynajmniej każde, które uznał za użyteczne.O ile pamiętam, wspomniał o jakimś zaklęciu własności.Powiedział też, że imię miecza brzmi Wirikidor i że nie wolno mi go wyjmować, dopóki się nie oddalę.- Mówiłeś to moim ludziom, kiedy cię pytali?- Tak, sir.- Moi magowie to słyszeli?- Tak, sir.- To jest twój miecz, tak? Ten który został zaklęty? - Zatrzymał się na chwilę i wskazał na pas Valdera.- Tak uważam, sir.- Używałeś tego miecza? Walczyłeś ze smokiem, zabiłeś wartownika czy dwóch oraz przeciwnika, którego uznałeś za shatrę?Valder stłumił odruch protestu na pełen powątpiewania ton, generał wspomniał o zabiciu shatry.Karannin nie był prawdzie Gorem, Azradem, Anaranem czy Terrekiem, ale jednak był generałem, cokolwiek Sidor o nim myślał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl