Zimmer Bradley Marion Dom swiatow (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Również jego uczesanie, broda i tak dalej.- Nie był pewien tego, co mówił.Berkeley ciągle było Mekką ekscentryków, a Kampus Północy miejscem, gdzie nic nie wywoływało zdziwienia.Włosy, broda, nawet buty i płaszcz Pentarna nie wzbudziłyby sensacji.Byłyby wprawdzie zauważone, ale potraktowane jako jeszcze jedna z wielu ekstrawagancji.W każdym razie.- kończył słabo, choć wiarygodnie - nigdy go wcześniej nie widziałem.Kerridis przyglądała mu się uważnie.- To prawda, że wasze stroje są zupełnie różne od naszych.Rzeczywiście, jeżeli Pentarn wysłałby cię po to, abyś działał przeciwko nam, przyszedłbyś jako Przechodzień, z realnym ciałem.Mimo to nasi ludzie są podejrzliwi.Rzecz zrozumiała, przecież tak wielu naszych wiernych kompanów zginęło niedawno.Nawet Irielle nie była wolna od podejrzeń.- Kerridis umilkła i zamyśliła się.Na dźwięk imienia Irielle Fenton ośmielił się przerwać ciszę:- Mam nadzieję, że Irielle czuje się już dobrze po koszmarnych przejściach u żelazorów?- Na szczęście nie była poważnie ranna, tylko bardzo przestraszona - odpowiedziała Kerridis i uniosła rękę.- Irielle, dziecko, podejdź tu, porozmawiasz z nim.Irielle była teraz ubrana w długą, brązową suknię wykończoną futerkiem, która w kroju przypominała stroje Alfarów, ale była znacznie cieplejsza.Alfarowie troszczyli się o wygodę ludzi żyjących wśród nich i postarali się, żeby Irielle miała ciepłe ubrania; uszanowali jej inne niż ich potrzeby.Włosy Irielle były zaplecione, upięte wysoko i coś połyskiwało w nich prawie tak jak klejnoty we włosach Kerridis.Irielle uśmiechnęła się do Fentona nieśmiało.- Tak się cieszę, że wróciłeś do nas.Większość Cieni przychodzi tylko raz, potem zapewne gubią się w snach i nie mogą odnaleźć drogi.A jak udało się tobie? Czy znalazłeś Bramę?Fenton zaprzeczył ruchem głowy.- Nie, to jest część eksperymentu - powiedział, a Kerridis i Irielle zwróciły na niego pełne niezrozumienia oczy.Pewnie w tym świecie, w którym wydawało się, że magia jest czymś zupełnie normalnym, nie było czegoś takiego jak eksperymenty.- Czy napijesz się z nami, Fenn-tara? - Jeśli mogę.- zawahał się.Kerridis zmarszczyła lekko brwi i Fenton przestraszył się, że popełnił jakąś niegrzeczność.W końcu był przyjmowany na dworze, a używał wybiegów wobec propozycji, która wydawała się królewskim rozkazem.Irielle poćhyliła się i zaczęła szeptać Kerridis do ucha, aż ta roześmiała się i rozchmurzyła.- Ależ tak, zapomniałam.Niektórzy Przechodnie i Cienie wyobrażają sobie, że jeżeli zjedzą tu coś lubwypiją, zostaną tutaj uwięzieni.W pewnych okolicznościach jest to możliwe.Jeżeli przyszedłbyś z ciałem, niektóre rzeczy mogłyby być dla ciebie niebezpieczne.Ale tego nauczysz się potem.- Wzięła w dłonie ozdobną filiżankę, dotknęła nią lekko swoich warg, a następnie podała Fentonowi - Chcę, żebyś mnie zrozumiał, to da ci iluzję odświeżenia.Ale jeżeli naprawdę jesteś głodny albo spragniony, nie zaspokoisz swych potrzeb.Fenton wziął od niej filiżankę.Przez chwilę myślał, że jego ręka przeniknie przez nią jak przez metalowe kraty, ale chłodna i twarda filiżanka pozostała w jego dłoni.Przechylił naczynie i napił się, przy czym uważnie mu się przyglądał.Napój był zimny i orzeźwiający, ani słodki, ani cierpki, na pewno bez alkoholu.A filiżanka.jaka szkoda, że nie może zabrać jej ze sobą, na potwierdzenie swojej opowieści.A gdybym tak zabrał.Mówią, że złoto zabrane z baśni na światło dzienne zamienia się w garść suchych liści.Jeżeli ten świat jest prawdziwym, równoległym światem albo innym wymiarem naszego, to gdzie jest słońce? Gdzie jest księżyc?Jeszcze przez chwilę Fenton trzymał pustą filiżankę w dłoniach, próbując zapamiętać linię wzoru, aby narysować ją potem dla Sally.W końcu oddał naczynie Irielle.Kerridis uśmiechnęła się przyjaźnie do obojga i powiedziała:- Lebbrin już idzie, dzieci.Na pewno ma mi do przekazania coś ważnego.Muszę was oddalić.Zajmij się gościem w naszym imieniu, Irielle.Zaprowadź go do gaju.- Lekko skinęła głową i pozwoliła im odejść.Kiedy Irielle wyprowadziła Fentona na zewnątrz, jeszcze raz dobiegły go strzępy śpiewnej mowy Alfarów.Szedł za rudowłosą dziewczyną wśród dziwnie skonstruowanych ścian tego niezwykłego domostwa, które zarazem było i nie było nimi otoczone.Jak dotąd ciągle nie wiedział, czy są na zewnątrz, czy wewnątrz.Ale czy takie definicje dotyczyły tej rzeczywistości?Rzeczywistość, zastanawiał się.Co to jest rzeczywistość?- Nic nie mówisz - odezwała się Irielle.- Słuchałem muzyki.Czy potrafisz mówić tak jak oni, kiedy jesteś z nimi?Roześmiała się.- Niezupełnie.Mówię tak jak ich dzieci.Przeważnie rozmawiają ze mną wolniej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl