balzac honoriusz ojciec goriot (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niech Pani sprzeda jaki klejnot napisał do niej u odzwiernego aby ojca można byloprzyzwoicie odprowadzić na miejsce wiecznego spoczynku.Zapieczętował kartkę, prosząc odzwiernego, aby ją oddał Teresie dla pani; ale odzwiernyoddał list baronowi, który rzucił go w ogień.Zarządziwszy wszystko, Eugeniusz wrócił kołotrzeciej do pensjonatu.Nie mógł wstrzymać łez, kiedy ujrzał u bramy trumnę ledwie okrytączarnym suknem, ustawioną na dwóch krzesłach w pustej ulicy.Nędzne kropidło, któregojeszcze nikt nie tknął, mokło w posrebrzanej misce ze święconą wodą.Drzwi nie były nawetobite czarno.Była to śmierć biedaków, bez wystawy, orszaku, bez przyjaciół i krewnych.Bianchon, zmuszony udać się do szpitala, przesłał słówko Eugeniuszowi, aby mu zdać sprawęz poczynionych kroków.Medyk donosił, że msza przechodzi o wiele ich środki, że trzeba sięzadowolić tańszym nabożeństwem nieszpornym i że posłał Krzysztofa z zawiadomieniem dozakładu pogrzebowego.W chwili gdy Eugeniusz kończył czytać kartkę Bianchona, ujrzał wrękach pani Vauquer złoty medalion, zawierający włosy córek. Jak pani śmiała wziąć? spytał. I cóż? Miało się go z tym pochować? odparła Sylwia. Toć to złoto. Oczywiście rzekł Eugeniusz z oburzeniem niech zabierze z sobą bodaj tę jedną rzecz,która może uzmysławiać jego córki.Skoro karawan zajechał, Eugeniusz kazał wnieść z powrotem trumnę, odbił wieko i zreligijną czcią ułożył na piersi starego pamiątkę z czasu, gdy Delfina i Anastazja byłymłodymi i niewinnymi dziewczynami i nie rozumowały , jak to nazwał ojciec wmajaczeniach agonii.Rastignac i Krzysztof odprowadzili sami, w towarzystwie dwóchkarawaniarzy, wóz, który zawiózł biedaka do pobliskiego kościoła Saint-Etienne du Mont.Tam wniesiono ciało do niskiej i ciemnej kapliczki, w której oczy studenta próżno szukałycórek ojca Goriot lub ich mężów.Byt sam z Krzysztofem, który czuł się w obowiązku oddaćostatnią posługę człowiekowi dającemu mu niekiedy sposobność do sutych napiwków.Czekając przybycia księży, chłopca i kościelnego, Rastignac uścisnął dłoń Krzysztofa, niemogąc wyrzec słowa.132 Tak, panie Eugeniuszu rzekł Krzysztof to był zacny i uczciwy człowiek; nigdy głosuna człowieka nie podniósł, nikomu nie wszedł w drogę i nie uczynił krzywdy.Dwaj księża, chłopiec i kościelny przybyli i spełnili wszystko, co można mieć zasiedemdziesiąt franków w epoce, gdy religia nie jest dość bogata, aby się modlić darmo.Księża odśpiewali psalm Libera i De profundis.Nabożeństwo trwało dwadzieścia minut.Był tylko jeden powóz dla księdza i dla chłopca, którzy zgodzili się wziąć z sobą Eugeniuszai Krzysztofa. Nie ma żadnego orszaku rzekł ksiądz będziemy mogli jechać szybko, aby się niespóznić, jest już wpół do piątej.Jednakże w chwili gdy umieszczono trumnę na karawanie, dwie karety, zdobne herbami,ale próżne, jedna hrabiego de Restaud, druga barona de Nucingen, przyłączyły się iodprowadziły kondukt aż na cmentarz.O szóstej ciało ojca Goriot spuszczono do dołu,dokoła którego stała służba jego córek.Wszystko rozpierzchło się wraz z księżmi natychmiastpo krótkiej modlitwie, która się należała staremu za pieniądze studenta.Grabarze rzucili kilkagrudek ziemi na trumnę, po czym podeszli do Rastignaca prosząc o napiwek.Eugeniuszprzetrząsnął kieszenie i nie znalazł nic: musiał pożyczyć franka od Krzysztofa.Ten fakt,błahy sam w sobie, wprawił studenta w stan okropnego smutku.Zmrok zapadał, wilgotnyzmierzch drażnił nerwy, Eugeniusz spojrzał na grób i pogrzebał w nim ostatnią swoją łzęmłodzieńczą, ową łzę wydartą świętymi wzruszeniami czystego serca, jedną z tych łez, którepadłszy na ziemię, tryskają promieniami aż w niebiosa.Skrzyżował ręce, wodził okiem pochmurach; widząc go tak zadumanym, Krzysztof zostawił go.Rastignac, zostawszy sam, postąpił kilka kroków w górę i ujrzał Paryż wijący się krętąlinią wzdłuż obu brzegów Sekwany, gdzie zaczynały błyszczeć światła.Oczy jego uczepiłysię niemal chciwie miejsca między placem Vend�me a kopułą Inwalidów, miejsca, gdzie żyłten wykwintny świat, do którego chciał się dostać.Objął ten brzęczący ul spojrzeniem, którewysysało zeń zawczasu wszystkie miody, i wyrzekł te dumne słowa: Teraz się spróbujemy!I jako pierwszy akt wyzwania, które rzucił społeczeństwu, Rastignac poszedł na obiad dopani de Nucingen.Sache, wrzesień 1834133 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl