Clancy Tom Power Plays (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Natychmiast też dał partnerowi sygnał, że jest gotów do wyjścia.Opuścili skarbiec w niecałe trzy minuty po tym, jak do mego wtargnęli, i nie niepokojeni przez nikogo przeszli poczekalnię.Żaden z nich nawet nie spojrzał na zwłoki dyrektora.Wkroczyli spokojnie na korytarz i jak gdyby nigdy nic ruszyli do wyjścia.Właśnie przechodzili do głównego holu, gdy krzyki laborant-ki poderwały na równe nogi wszystkie osoby znajdujące się w budynku.Kirsten wiedziała, że nie zdoła się już dłużej kryć przed swymi prześladowcami.Mężczyzna, którego słyszała z lewej strony, dotarł do końca przejścia między samochodami i natychmiast zaczął sprawdzać kolejne.Od miejsca, w którym przykucnęła, dzielił go tylko jeden rząd pojazdów.Napastnik szedł powoli w jej kierunku, zatrzymując się co kilka kroków i zaglądając między zaparkowane auta.Pozostali bandyci też nie próżnowali.Pętla wokół Kirsten zaciskała się powoli, lecz systematycznie.Napastnik z lewej zrobił krok, potem jeszcze jeden.Dziewczyna wstrzymała oddech.Pod samochodem, przy którym się schowała, widziała czubki jego butów i nogawki dżinsów.Serce biło jej jak oszalałe, w uszach czuła pulsowanie krwi.Przez krótką chwilę czuła paniczny strach, gdy pomyślała, że może je również usłyszeć bandyta.Jeszcze może minuta, a potem mężczyzna skręci w ostatnie przejście i będzie już po wszystkim.Nigdy w życiu nie czuła się tak przeraźliwie bezbronna i osamotniona.Boże, Boże, co mam robić?! - pytała się w myślach.Nic nie przychodziło jej do głowy.Nikt nie wjeżdżał ani nie wyjeżdżał z parkingu i nic nie wskazywało na to, że coś takiego się zdarzy, nim dla Kirsten nie będzie to już miało znaczenia.Nagle zdała sobie sprawę, że może zrobić tylko jedno: zacząć biec, przedrzeć się w stronę ulicy i mieć nadzieję, że jakimś cudem dotrze do niej przed ścigającymi ją ludźmi.Wiedziała, że nawet to nie będzie jeszcze oznaczało, że jest bezpieczna - przecież mężczyźni, którzy zaatakowali ją i Maxa, nie wahali się uderzyć nawet w tak ruchliwym miejscu jak Scotts Road, gdy dokoła, na litość boską, znajdowały się setki przechodniów.Jeśli ci, którzy uwzięli się teraz na nią, są chociaż w części tak zdeterminowani, nie będą się w ogóle przejmowali tym, czy ktoś ich widzi, czy nie.Ale nie miała innego wyjścia.Mogła albo wybiec z ukrycia, albo zostać w nim otoczona.Odczekała jeszcze sekundę, głęboko zaczerpnęła powietrza i zmusiła się, żeby poderwać się na równe nogi.Mężczyzna po lewej dostrzegł ją natychmiast.Ich spojrzenia spotkały się na krótką chwilę: jej - pełne skrajnego przerażenia, jego - pozbawione śladu litości czy współczucia.Mężczyzna krzyknął chrapliwie, wydając rozkaz swoim kompanom, po czym rzucił się w jej kierunku między samochodami.Kirsten odwróciła się i zaczęła biec.Na pierwszą wskazówkę świadczącą, że coś jest nie w porządku, natknęli się już wtedy, gdy zatrzymali wynajęty samochód przy krawężniku przed domem.I doprawdy więcej nie potrzebowali.Jeśli w ogóle można pomyśleć, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, gdy po przyjeździe do czyjegoś domu zastaje się wyważone drzwi - to Nimecowi z całą pewnością się to nie zdarzyło.Jeszcze siedząc w samochodzie, rozejrzał się po ulicy, uważnie zlustrował chodnik oraz galerie łączące drzwi mieszkań znajdujących się na poszczególnych piętrach.Nigdzie nie dostrzegł żywego ducha.- Miejcie broń w pogotowiu - powiedział do Noriko i Osmara.Sam wyciągnął z kabury berettę 8040 i zmienił standardowy dziesięcionabojowy magazynek na większy, mieszczący dwanaście.Zdaje się, że nikt nas nie obserwuje, jeśli jednak ktoś wezwie miejscowych żandarmów, zajmiemy się nimi później.Idąc w ślady szefa, Noriko i Osmar wyskoczyli z auta i podbiegli do częściowo wyłamanych drzwi na parterze.Nimec instynktownie oparł się o ścianę na prawo od drzwi i nakazał swoim ludziom stanąć po lewej.Chciał mieć pewność, że jeśli w środku czai się zagrożenie, nie zginą od pierwszego strzału.- Kirsten, to ja, Pete Nimec! - krzyknął, wsuwając głowę zza rozerwanej ościeżnicy.- Jesteś tam?! Nic ci nie jest?!Nie doczekał się odpowiedzi.Oparł się plecami o ścianę, uniósł pistolet i popatrzył na podwładnych.- Wchodzimy! - rozkazał.Błyskawicznie wtargnęli do mieszkania, stosując wyćwiczony do perfekcji manewr: Nimec, trzymając pistolet gotowy do strzału, rzucił się w lewo, natomiast Noriko i Osmar pośpieszyli za nim, skręcając w drzwiach w prawo.W jednej chwili wszyscy troje obrócili się w stronę środka salonu i stanąwszy na ugiętych, szeroko rozstawionych nogach, zabezpieczyli swoje sektory ostrzału.Wszystko wskazywało jednak na to, że są tu sami.- Kirsten, jesteś tutaj?! - zawołał ponownie Nimec.I znów nie uzyskał odpowiedzi.Noriko klepnęła go w ramię.- Popatrz - rzuciła, wskazując ręką na drugi koniec pokoju.Tylne drzwi mieszkania były szeroko otwarte [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl