Nowak Zdzislaw Zbojecka wyprawa Hodzy Nasredin

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie mogę, panie szlachetny - oświadczył.- Wiara moja mi nie pozwala.- Coś powiedział? Wiara ci nie pozwala? Jaka znów wiara? Nie jesteś mahometaninem? - zdumiał się władca Kokandu.- Jak żyję, nie słyszałem o religii, która broniłaby zaszczytów człowiekowi obdarowanemu przez los z woli Allacha i chana.A cóż to za dziwaczna wiara?- Wiara w to, że na miarę wzniesienia następuje zwykle upadek.Kto spadnie z osła - nos złamie, kto spadnie z góry - kark skręci.Unikam przeto w życiu zbyt wysokich godności, o panie szczodrobliwy.- Namyśl się, człowieku wędrujący na iszaku, dobrze ci radzę - powiedział chan głosem, w którym prośba walczyła z groźbą o pierwszeństwo.- Jutro zaraz po wieczerzy dasz mi ostateczną odpowiedź.Masz calutką noc i dzień cały do namysłu.Ale co tu się zastanawiać, kiedy sprawa prosta i jasna jak to, że woda jest mokra, a mleko białe.Tymczasem tłum wielmożów i dostojników pałacowych nic czekał na wynik rozmowy swego władcy z łazęgą ze świata.Rzucił się hurmem we wskazane przez Hodżę Nasreddina wyjście i uradowany, że tym razem udało się ocalić i głowę, i majątek, zmykał pędem do domów, gubiąc po drodze złocone pantofle ku uciesze ulicznej gawiedzi.W stronę głównego bazaru podążył wkrótce i mędrzec bucharski z Czerkieską.A każdy krok umacniał w nim postanowienie: trzeba znikać z Kokandu.Jak najszybciej.Natychmiast.Od decyzji do wykonania jednakże droga daleka.Opuszczenie stolicy chanatu nie było sprawą prostą.Zbyt wielu dostojnikom pałacowym zależało, by pozostał w mieście.Ci, dla których ryzykował gardłem, wyciągając za nich parzące kasztany z chanowego ogniska, śledzili go na każdym kroku, pilnowali we własnym interesie, aby przypadkiem nie rozpłynął się im w powietrzu niczym mgła poranna w rodzącym się skwarze.Na dobrowolne opuszczenie Kokandu nie zgodziłby się również i chan.No bo na kim co wieczora sprawdzałby swoje przedziwne pomysły i zagadki? Na miejscowych złoconych półgłówkach nie dostarczających dotąd tronowi żadnej satysfakcji? Ze zniknięcia władcy Osłakłapoucha zadowolony byłby tylko wielki wezyr, od pierwszego spotkania u bramy miejskiej marzący o jego śmierci.Nietrudno przewidzieć, iż dalszy pobyt w pałacu nie wróżył nic dobrego ani w dniach najbliższych, ani w odległej przyszłości.A zatem jedyne rozsądne wyjście z kłopotliwej, ba, niebezpiecznej sytuacji to pośpieszna tajemna ucieczka oraz staranne zatarcie śladów.Zwłaszcza że i czas naglił.Najwyższa już bowiem pora przedostać się przez góry do Chodżentu.Przecież tam, u teściów, oczekuje nań ukochana Guldżachon wraz z dziećmi.Na szczęście i tym razem na spotkanie z żoną nie pójdzie z pustymi rękami.Dwie sakiewki srebra, jedna pereł i dwie pełne złota, zdobyte ostatnio w Kokandzie, powinny zapewnić najbliższym spokój i dobrobyt.Szkoda tylko, że nie wolno mu zabrać ze sobą młodziutkiej Czerkieski wyrwanej z łap chana.Będzie ją musiał pozostawić w domu Achmadżana lub obdarować wolnością.Bo łatwo sobie wyobrazić, co na widok migdałowookiej niewolnicy powiedziałaby Guldżachon.Tak rozmyślając Hodża Nasreddin szedł coraz wolniej, coraz usilniej natężając głowę.Wreszcie zatrzymał się.Znalazł wyjście.Nieprzypadkowo mędrzec ocknął się przed czajchaną u skraju głównego bazaru, dobrze widoczny w świetle lampy oliwnej zawieszonej na haku.Chciał, aby dostrzegli go szpicle wielmożów i nożownicy wielkiego wezyra.Postał czas jakiś, jak gdyby toczył walkę z pragnieniem albo z chętką zagrania w kości, po czym pożegnał się z dziewczyną, a sam ostentacyjnie wkroczył w otchłań herbacianych oparów i wrzawę rozgrzanego tłumu stałych bywalców i przyjezdnych gości.Kiedy Hodża przekonał się, że uspokojeni szpiedzy przycupnęli w cieniu, przesunął się niby duch wśród Uzbeków zajętych sobą i swoimi kłopotami, ażeby po chwili wypłynąć kuchennymi drzwiami na uliczkę po przeciwnej stronie herbaciarni.W mrocznym zagłębieniu szybko przewiązał sobie głowę chustą, chałat przewlekł na lewą stronę i, pozorując na wpół ślepego derwisza, ruszył w kierunku uczelni Chakim-tjury, macając drogę kawałkiem zeschłego patyka.“Przybyłeś, bracie, do miasta ślepców, widzisz, że wszyscy ślepi, sam szturchaj przed sobą kosturem" - roześmiał się w głębi duszy.Zaledwie dotarł do murów uczelni, dostrzegł znajomą sylwetkę kłapouchego iszaka, tkwiącą nieruchomo u wejścia do medresy.“Na modlitwę wieczorną już za późno, przyjacielu" - uśmiechnął się znowu pod nosem i świsnął cichutko:- Fiuuu,fiuu.Osioł zastrzygł uszami, a następnie odwrócił się i poczłapał powoli za swoim panem.Bez przeszkód dotarli obydwaj na tyły medresy Chakim-tjury, do domu garncarza Achmadżana.Przed opuszczeniem Kokandu wypadało przecież pożegnać się z zacnym gospodarzem i jego żoną Diiarą, przeprosić za kłopoty i podziękować za serdeczną gościnę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl