Sandemo Margit Saga o Czarnoksiazniku Tom 1

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale stłumiła w sobie to niezbyt szlachetne pragnienie.Piękny uśmiech Erlingasprawił, że zrobiło jej się cieplej na sercu. Dzisiaj też przyniosłeś świeże kwiaty, jak widzę powitała go. A jamam, niestety, tylko pęczek wrzosu, na nic innego mnie nie stać. Za to wrzos długo stoi i nie usycha rzekł przyjaznie.Wspólnie uporządkowali grób.Pełni szacunku dla tego miejsca, rozmawia-li półgłosem o marmurowym nagrobku i że na przyszły rok trzeba tu posadzićkwiaty.Potem wyprostowali się oboje.Rano padał drobny deszcz, ale teraz się wypogodziło.Erling położył swójpłaszcz na niewysokim cmentarnym parkanie z kamieni i oboje na nim usiedli.Tiril uważała, że bardzo miło jest przebywać w towarzystwie tak dobrze wycho-wanego kawalera.Pod tym względem życie jej dotychczas nie rozpieszczało. Bardzo się cieszę, że Carla zdążyła cię spotkać powiedziała serdecznie. Kiedy sobie to uświadamiam, robi mi się jakoś lżej na duszy. A ja wciąż nie mogę się uwolnić od myśli, że byłem przyczyną jej śmierci. Nic podobnego! Wprost przeciwnie, byłeś światłem jej życia! Ty także.Siedzieli przez chwilę w milczeniu.Koło ich stóp przebiegła ruda wiewiórkai spłoszona umknęła jak strzała na stare, rozłożyste drzewo.Erling powiedział po chwili: Rozmawiałem z twoją mama, tak jak prosiłaś, i chyba udało mi się trochę jąuspokoić.Myślę zresztą, że była chyba bardziej zła niż zmartwiona zakończyłwzburzony zachowaniem tamtej kobiety. Powiedziałeś jej, gdzie mieszkam? Przecież sam tego nie wiem! Wspomniałaś tylko o Laksevag, a ja zrozu-miałem, że powinienem to zachować dla siebie.Ona, oczywiście, pytała, u kogomieszkasz, ale ja też nie wiem.Powiesz mi, u kogo? U Nera.Zmarszczył brwi. Chcesz powiedzieć, że.że mieszkasz całkiem sama? Mam wielu przyjaciół, dostaję od nich jedzenie, ryby i wszystko, co potrze-ba.Dzisiaj rano na przykład pewien mały chłopiec przyniósł mi świeżego chleba.Pycha!Erling słuchał w milczeniu.Tiril uśmiechnęła się.116 I ten chłopiec zajmuje się teraz moimi bezdomnymi psami.Wyobraz sobie,że kiedy zaniósł im jedzenie pierwszy raz, to na nabrzeżu nie było ani jednegozwierzęcia.Malec usiadł więc i czekał.Mówił, że czekał długo, a kiedy przyszłynajpierw dwa i zaczęły węszyć, szybciutko włożył jedzenie do misek i po chwilipojawiła się cała sfora, siedem sztuk! Ale nie dowierzały mu, więc on wyciągnąłmoją skarpetkę.Powąchały ją i natychmiast rzuciły się do misek, teraz dosłowniejedzą mu z ręki.A żebyś wiedział, jak się na początku bał! Chłopiec zbiera dlanich resztki, a psy siedzą i czekają na niego.Tak jak przez wiele lat czekały namnie.Erling M�ller przyglądał jej się z niedowierzaniem. Dziewczyno, co ty za życie prowadzisz? I jakie prowadziłaś? Akurat teraz jest to życie bardzo szczęśliwe! zawołała wyciągając ręcedo nieba. Ależ, Tiril, jesteś przecież panienką z dobrego domu. Nie, nie, nic podobnego! odparła gniewnie. Oczywiście, że jesteś! Nie rozumiem, dlaczego mieszkasz sama.Dlaczegonie Wrócisz do domu? A dlaczego Carla wybrała śmierć? zapytała ostro. Nie, nie chciałamcię zranić! Zapomnij o tym pytaniu!Znowu popatrzył na nią uważnie, a po chwili rzekł: Siedziałem tu i zastanawiałem się.Postanowiłem, że porozmawiam z mo-imi rodzicami i zapytam, czy nie mogłabyś mieszkać u nas. Dzięki za życzliwość, ale ja nie mogę wrócić do miasta. Dlaczego? To musi na razie pozostać tajemnicą.Erling nie nalegał.Wrócił do początku rozmowy. A zatem twoi jedyni przyjaciele to mały chłopiec i ten pies? Nie, nie jedyni.Mam bardzo wielu przyjaciół, takich jak na przykład kowal,dostaję od nich jedzenie, oni mnie bronią. Przed czym? przerwał jej gwałtownie, ale Tiril udała, że nie słyszy. I mam jeszcze innego dobrego przyjaciela.To bardzo dziwny człowiek,który przychodzi i odchodzi. Nie brzmi to najlepiej, moim zdaniem. Ale on jest.Cóż, tak dokładnie to ja nie wiem, kim on jest.Nazywa sięMóri i przybył tu z Islandii.Pomógł mi już bardzo. Tiril, na Boga, musisz uważać, musisz unikać tego człowieka.Jesteś samai.Roześmiała się. Móri? Miałabym się bać Móriego? No, może rzeczywiście należałoby sięgo bać, ale nie w taki sposób, jak myślisz.Nie potrafiłabym go łączyć z niczym.Uff, nie wiem, jak mam to wyrazić.117 Ze sprawami erotycznymi, chciałaś powiedzieć? Z tym, co łączy kobietęi mężczyznę?Poczuła się skrępowana, nie podobało jej się to, co Erling teraz mówił, alerzekła z udaną swobodą: Właśnie.Ale nie, on nie jest taki.On jest.on stanowi dla mnie zagadkę.Może to ktoś więcej niż zwyczajny człowiek? Jest jak przybysz z innego, ponure-go i przerażającego świata. I powiadasz, że ten przybysz jest dla ciebie miły? Tak, zaprosiłam go na obiad. To znaczy, że w tym jego ponurym świecie także się jada? Owszem, i obiecał, że chętnie jeszcze wróci.Tiril zadrżała. Erling, czy ty kiedyś.czy mignęła ci kiedyś.powiedzmy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl